Aflevering 1
'Hallo, welkom bij Your-Date, u spreekt met Cindy. Ja natuurlijk. Ik zal even voor u kijken. Het lijkt me verstandig als we een afspraak voor volgende week maken. Ok, even kijken, hoor. Donderdag... Ja, dat is een optie, wat dacht u van half 3? Zie ik u dan, daag.'
De vrouw aan het andere bureau kijkt even op om Cindy's grote glimlach te bekijken en richt haar ogen gelijk weer op het beeldscherm. 'Wat kijk je gelukkig, Cin.' 'Ja natuurlijk, het gaat ineens zo goed met Your-Date.' 'Wat dacht je dan? We hebben een gat in de markt gevonden, zullen we ons succes vanmiddag vieren met een heerlijke lunch in het Royal?
'Ach, sorry, Kitty, ik moet zo eerst Linda van school halen en daarna ben ik thuis nog druk met het werk. Ik wil vanavond nog een paar matches zoeken voor de nieuwe klant.' Kitty zegt even niets en focust zich volledig op het beeldscherm. 'O, sorry liefje, ik moest dit even verzenden, maar je gaat bezig voor de nieuwe klant? Samantha heet ze toch?' Cindy knikt. 'Ze lijkt me geen gemakkelijke, ze leek mij in ieder geval geen leuk mens, kan me niet voorstellen dat iemand het daarmee langer dan een maand mee uithoudt', zegt Kitty. Cindy is het daar niet mee eens. 'We hebben tot nu toe alle klanten nog tevreden gesteld, we ga nu in de bloei van ons bedrijf geen uitglijders maken, er moet vast IETS te vinden zijn, toch?' 'Ik hoop het voor je, Cin, ik hoor het maandag wel, morgen heb ik namelijk een dagje vrij en het weekend ben ik naar die beurs, je kunt nog steeds mee als je wilt?' 'Ik zou dolgraag willen, maar ik ga met Robert en de kids naar Londen, dit is zijn eerste echte vrije weekend!' Cindy pakt ondertussen haar tas en staat op het punt om weg te gaan.
'Ach, sorry, Kitty, ik moet zo eerst Linda van school halen en daarna ben ik thuis nog druk met het werk. Ik wil vanavond nog een paar matches zoeken voor de nieuwe klant.' Kitty zegt even niets en focust zich volledig op het beeldscherm. 'O, sorry liefje, ik moest dit even verzenden, maar je gaat bezig voor de nieuwe klant? Samantha heet ze toch?' Cindy knikt. 'Ze lijkt me geen gemakkelijke, ze leek mij in ieder geval geen leuk mens, kan me niet voorstellen dat iemand het daarmee langer dan een maand mee uithoudt', zegt Kitty. Cindy is het daar niet mee eens. 'We hebben tot nu toe alle klanten nog tevreden gesteld, we ga nu in de bloei van ons bedrijf geen uitglijders maken, er moet vast IETS te vinden zijn, toch?' 'Ik hoop het voor je, Cin, ik hoor het maandag wel, morgen heb ik namelijk een dagje vrij en het weekend ben ik naar die beurs, je kunt nog steeds mee als je wilt?' 'Ik zou dolgraag willen, maar ik ga met Robert en de kids naar Londen, dit is zijn eerste echte vrije weekend!' Cindy pakt ondertussen haar tas en staat op het punt om weg te gaan.
'Nou, liefje, gedraag je in Londen en dan zie ik je maandag weer.' 'Tuurlijk, ik wens jou heel veel plezier in Berlijn, zorg dat je nog een paar goeie tips voor me onthoudt en prijs ons bureau goed aan hè!' Kitty en Cindy nemen afscheid en dan loopt Cindy de deur uit. 'Doei!'
Cindy rijdt nog maar net bij de school of Linda staat al enthousiast bij de auto. 'Mam! Mam! Is het ok als ik dit weekend bij Laura logeer? We hebben een groot verjaardagsfeest van een klasgenoot en daarna mag ik van mevrouw Sanders bij Laura blijven slapen!' 'Schatje toch, ga eens eerst rustig zitten, ik wil het hier eerst met Robert over hebben, je weet toch dat we een weekendje Londen geboekt hebben voor het hele gezin?' 'Ja, maar ik hoefde toch niet mee?' 'Daar willen ik en Robert het vanavond nog even met je over hebben.'
Cindy kijkt trots naar haar dochter, haar dochter die de laatste tijd zoveel meegemaakt heeft. Toen Linda 14 jaar oud was zijn Cindy en haar toenmalige man, Karst, gescheiden. Linda heeft het daar in het begin erg moeilijk mee gehad, net als haar zoon Ramon. Hoe vaak kreeg Cindy wel geen vragen over papa en mama op haar afgeschoten door haar kinderen, vooral Linda was hier een ster in. Na enige tijd werd dit minder, waarschijnlijk ook omdat Cindy en Karst niet met ruzie uit elkaar zijn gegaan en als vrienden met elkaar om zijn blijven gegaan. Karst was zelfs uitgenodigd voor de bruiloft van Cindy en Robert en heeft zelfs met de voorbereidingen geholpen. Maar een paar maanden geleden sloeg het noodlot toe, Karst bracht een bezoek aan de bank die net op dat moment overvallen werd. Hij heeft geprobeerd 1 van de overvallers te overmeesteren maar werd door een ander doodgeschoten. Een heldendood, zo noemde Cindy het altijd. Zo was Karst, altijd voor rechtvaardigheid en altijd wou hij mensen helpen. Na de moeilijke tijd voor haar, maar ook vooral voor haar kinderen doet het Cindy dus erg goed om haar kinderen weer te zien lachen. Linda kijkt haar moeder aan en vraagt: 'Wat is er, mam?' 'Niets, liefje, niets.'
Cindy parkeert haar auto en loopt met haar dochter richting de voordeur. 'O nee, helemaal vergeten de boodschappen te doen! Vind je het erg als ik nog even terugrij?' 'Nee, tuurlijk niet, mam, ga maar, ik red met wel.' Cindy stapt snel in haar auto en rijdt weg.
Eenmaal binnen pakt Cindy gelijk haar mobiele telefoon. 'Hey Laura, met Linda. Ik denk dat ik mam wel over kan halen om me naar dat feest te laten gaan, ik heb er zoveel zin in. Zal ik zo even langskomen of heb je het druk? Ok, ik ben er zo.' Ineens staat Ramon achter haar, 'wie was dat?' 'Gaat je niks aan, snotaap, ik ga nu naar Laura. Mama komt zo thuis, maar ze moest nog even boodschappen doen.' 'Ok, veel plezier bij je vriendje.' 'Ik ga naar Laura zei ik toch? Soms ben je ook zo vervelend.'
Onderweg naar buiten hoort ze Roberts auto al aankomen. 'Hey, Linda, is je moeder niet thuis?' 'Nee, nog niet, ze is boodschappen doen, maar wat ben jij vroeg thuis?' 'Ja, er was weinig te doen op de zaak en nu kan ik nog wat dingen met je moeder regelen voor het weekend in Londen, wil je echt niet mee?' 'Ik zou wel willen, maar ik ga met Laura naar een feest en blijf daarna bij haar slapen, dat is wel ok toch?' 'Daar hebben we het vanavond wel over, ga maar snel naar Laura.' 'Ok, tot straks!'
Linda belt aan bij het huis van Laura en Laura's moeder doet open. 'Dag Linda, wat leuk dat je er bent.' 'Hallo mevrouw Sanders, is Laura boven?' 'Ja, ik hoor dat je het weekend blijft slapen?' 'Als dat van u mag zou ik dat erg leuk vinden.' 'Natuurlijk mag dat', zegt de moeder van Laura, 'je bent altijd welkom.' 'Dankuwel, mevrouw Sanders,' zegt Linda voordat ze de trap oploopt. Na de dood van Karst heeft de moeder van Laura Cindy en haar kinderen erg veel geholpen omdat haar man, de vader van Laura een paar jaar eerder stierf aan een hartaanval. Anneke, de moeder van Laura, is dus erg blij dat Laura en Linda zulke goede vriendinnen zijn en gelooft dat ze veel steun aan elkaar hebben gehad.
Als Linda de kamer van haar vriendin binnenloopt ziet ze al dat Laura haarzelf aandachtig zit te bestuderen in de spiegel. 'Hey Laura, wat doe..' Linda krijgt de kans niet eens om haar zin af te maken want in haar enthousiasme praat Laura zo door haar heen. 'Wat fijn dat je er bent! Ik weet niet wat ik zaterdag aan moet, ik heb alles al geprobeerd, maar ik kan geen goed setje vinden.' Linda loopt naar haar kledingkast en vist er een paar kledingstukken uit. 'Hier, probeer dit eens.' 'Hmmm, ik weet het niet hoor.' 'Probeer nou, eerst passen, dan mag je oordelen.'
Laura trekt de outfit aan en kijkt bedenkelijk. 'Wat vind je, Linda?' Er verschijnt een grote glimlach op Linda's gezicht. 'Fantastisch toch? Het staat je geweldig!' Laura word zelf ineens weer helemaal enthousiast? 'Vind je? Oooh, Linda ik heb ineens zoveel zin in het feest!' 'Jaja, in het feest hè? Volgens mij zit jij meer te wachten op die nieuwe jongen, Tomas.' 'Linda! Doe normaal, hoe kom je daar nou bij?' 'Ik zag toch hoe je naar hem keek tijdens biologie.' De vriendinnen lachen en kletsen samen nog wat totdat Linda besluit naar huis te gaan.
Cindy is net bezig met het dekken van de tafel als Cindy binnenloopt. 'Hey, liefje, precies op tijd, hoe was het bij Laura?' 'Gezellig, we hebben een outfit uitgezocht voor zaterdag voor haar. Ik mag wel toch?' Ondertussen schuift iedereen aan aan tafel en Cindy kijkt Robert aan. 'We hebben inderdaad besloten dat jij naar het feest mag, op voorwaarde dat je dan ook echt bij Laura kan blijven slapen, want wij zijn in Londen en ik wil niet dat je 's nachts door de straten zwerft of in de tuin moet slapen of iets dergelijks.' 'Wat denk je wel nie van me mam, natuurlijk blijf ik bij Laura slapen.
'Wat denk je wel niet van me mam, natuurlijk blijf ik bij Laura slapen.' 'En ik dan', zegt Ramon, 'moet ik wel per se mee, terwijl Linda gewoon thuis zit te feesten?' 'Natuurlijk hoef jij niet mee', zegt Robert, 'maarja dan moeten je moeder en ik alleen al die speelgoedwinkels bezoeken en met z'n tweeën naar het attractiepark gaan.' 'Speelgoedwinkels? Attracties? En is er dan ook een achtbaan?' In zijn enthousiasme vergeet Ramon al dat zijn zus thuisblijft en dat hij mee moet naar Londen en iedereen lacht.
'Dan is dat geregeld', zegt Cindy en ze lacht tevreden.
Aflevering 2
Plof. Emilie ligt op de bank met een glas whisky. ‘Ik ben wel Emilie Rosenberg ja, niemand kan mij wat maken, nee niemand. En als je denkt van wel dan ben je aan het verkeerde adres ventje. Denk maar niet dat ik opgeef, Emilie Rosenberg geeft nooit op, pathetische leugenaar!’ Glok glok glok. Emilie slaat het glas in 1 keer achterover en loopt terug naar haar bar en haalt een fles whisky tevoorschijn om haar glas weer bij te vullen. De whisky loopt al iets over de rand voordat Emilie de fles weer omhoog trekt en terugzet. ‘Nog eentje mensen, nog eentje!’
Ze gaat weer in de bank zitten om haar glas leeg te drinken en gooit mikt dan haar glas op de tafel en staat met veel gesteun en gekreun op. Terwijl ze verder in haarzelf praat loopt ze de trap op. Boven ploft ze op bed en valt snel in slaap.
7:00. De wekker gaat. Emilie’s ogen openen sneller dan het licht en snel schiet ze een ander pak aan. Ze pakt haar laptop, zet een kopje koffie en gaat beneden aan de keukentafel zitten. ‘Arme, arme Edo, geen schijn van kans deze zaak, het spijt me’, zegt Emilie terwijl ze het geopende document doorneemt.
Na haar ontbijt stapt ze in haar auto en rijdt weg. In de auto gaat haar telefoon, ze zet hem op handsfree. ‘Emilie Rosenberg.’ ‘Emilie is alles geregeld?’ ‘Alles komt goed, wees niet bang, de aanklagers hebben geen schijn van kans.’ ‘Bedankt, je bent de beste, half 10 voor de rechtbank?’ ‘Ik zal er zijn, tot zo.’
Precies om half 10 komt Emilie aan. ‘Ah, daar ben je’, zegt de man die zenuwachtig op haar staat te wachten.’ ‘Zoals afgesproken’, zegt Emilie zonder een seconde stil te staan, ze loopt gelijk door naar binnen en de man loopt twijfelachtig achter haar aan.’
Eenmaal binnen loopt Emilie zonder te twijfel naar 1 van de deuren die er precies hetzelfde uitziet als de andere 20 deuren. Ze klopt aan. ‘Emilie Rosenberg en de man van mijn cliënt.’ Het klepje van de deur gaat open en Emilie kijkt in 2 strenge ogen en de deur wordt geopend. Aan de tafel zit een vrouw gehuld in een jurk, ze heeft tranen in haar ogen en durft haar man niet aan te kijken. ‘Annette, gaat het wel’, vraagt de man aan zijn vrouw.’ ‘Ik weet het niet, Leonard, ik weet niet wat ik moet doen.’ ‘Niet in paniek raken nu, schatteboutje.’
Emilie legt gelijk haar dossiers op tafel en bereid de vrouw voor op haar rechtszaak. ‘Het enige wat je hoeft te doen is zelfverzekerd uit je ogen kijken en knikken bij wat ik zeg, ik doe het woord, en verder hou jij je mond. Ze hebben geen schijn van kans.’ ‘Maar..’ ‘Geen gemaar, zo doen we het en dit is de enige manier waarop jij vrijuit gaat.’ ‘Vertrouw haar, Annette.’ De vrouw knikt en samen nemen ze nog wat dingen door totdat Emilie en Leonard verzocht wordt de ruimte te verlaten en ze vertrekken naar de rechtszaal.
‘Annette Johanna van Leemreizen, aangeklaagd door familie ten Duin wegens moord.’ De vrouw stapt de zaal binnen en neemt plaats naast Emilie. Aan de andere tafel zitten 2 mannen. De eerste is de man van het slachtoffer, Erik ten Duin, de boekhouder van Leonard, is 2 maanden eerder vermoord op een parkeerplaats achter het restaurant en alle sporen leiden naar Annette. De sporen van haar auto zouden gevonden zijn op de plaats delict evenals het kassabonnetje van een paar schoenen die Annette ook heeft. Na een lang verhaal van de advocaat van familie ten Duin staat Emilie op. ‘Ik heb maar 1 vraag rechter, en die is aan u. Hoe zou u zich voelen als u een vrouw op laat sluiten en er over zo’n 3 jaar achterkomt dat ze niet de dader is, maar dat het een persoon is die wel een motief heeft en toevallig ook 1 van de 20.000 exemplaren van deze auto heeft en 1 van de 400.000 exemplaren van deze schoenen?’ ‘Ik zie uw punt.’ ‘U zult wel moeten, deze vrouw heeft een geen motief, en u gaat me toch niet vertellen dat u haar wilt veroordelen omdat ze deze auto rijdt en een paar dezelfde schoenen heeft, want in dat geval mag u nog zo'n 800 andere vrouwen in het land oppakken.’ De andere advocaat staat ook op. ‘Maar mevrouw van Leemreizen heeft ook geen alibi.’ ‘U heeft geen moordwapen.’ ‘Mevrouw was nog 4000 euro schuldig aan het slachtoffer.’ ‘Mevrouw heeft bijna 4.000.000 euro op haar rekening, een huis van 1.000.000 en geen schulden, die kleine 4000 had nooit een probleem kunnen zijn.’ De andere advocaat aarzelt wat en vraagt daarna of het slachtoffer of de verdachte nog wat willen zeggen. Emilie schudt haar hoofd en zegt tegen Annette: ‘Je hebt al gewonnen’, en Annette houdt dus wijs haar mond.
De rechter trekt zich terug en verschijnt zo’n 20 minuten later weer in de zaal. ‘Wegens gebrek aan bewijs wordt de verdachte vrijgesproken.’ Annette begint te huilen en vliegt haar man om de nek en met een grote glimlach verlaat Emilie de rechtszaal.
Aflevering 3
‘Wat inhoudt dat..’, de dokter krijgt niet de kans zijn zin af te maken. ‘Ik weet wat het betekent, ik ken het verhaal’, zegt Sandra. ‘Dan weet u ook dat er andere mogelijkheden zijn om uw droom te vervullen neem ik aan?’
‘Ja, ik weet het, maar u hebt genoeg gedaan. Hartelijk bedankt voor alles en.. en ja, misschien ooit tot een volgende keer.’ ‘Natuurlijk, mevrouw Lindeboom, veel sterkte.’ Sandra verlaat het kantoor van haar dokter terwijl er van alles door haar hoofd schiet, in haar afwezigheid loopt ze zelfs bijna een andere arts omver, maar ze loopt stug verder. Ze stapt in haar auto en rijdt naar huis.
Vanaf het moment dat ze het kantoor van de dokter verlaten heeft is er nog geen uitdrukking op haar gezicht verschenen. Als de klok half 6 slaat hoort ze de auto van haar man het oprit opkomen. Enkele minuten later komt hij enthousiast binnen; ‘Dag lieve schat! Het is me gelukt hoor, ik heb de opdracht binnen en ik barst van de ideeën, eigenlijk wou Charlene de opdracht en ze is er al maanden mee bezig, maar toch hebben ze mij gekozen! Dit is echt een boost voor m’n carrière, als ik hierin slaag krijg ik opdracht na opdracht binnen, dat zou toch geweldig zijn?
Liefje? Sandra?’ Sandra’s gezichtsuitdrukking verandert niet en langzaam kijkt ze op, recht in de ogen van haar man. ‘O, natuurlijk, wat stom van me, je bent vandaag bij dokter Anders geweest, hoe was het? Moesten we maar gelijk weer gaan oefenen’, zegt hij speels terwijl hij zijn vrouw al bij haar middel grijpt. Sandra drukt zijn handen van haar af.
‘Toe nou, Sannie, wat is er? Zo erg kan het toch niet..’ ‘Ik ben onvruchtbaar, David! Ik kan geen kinderen krijgen!’ Sandra begint te huilen en rent de keuken uit. David hoort haar de trap oprennen en blijft verbaasd achter.
‘Geen kinderen, we krijgen geen kinderen’, zegt hij zacht tegen zichzelf. Hij gaat op de bank zitten en blijft voor zich uitkijken.
Een uur langt heerst er stilte in huize Lindeboom, geen woord wordt gezegd, geen beweging gemaakt, totdat David besluit het recht te zetten, hij loopt naar boven. Hij blijft staan in de opening van de slaapkamer waar Sandra op bed ligt. ‘San? Ik.. Ik wil dit uitpraten, ons leven is niet voorbij, er zijn duizenden andere mogelijkheden.’ Sandra kijkt hem aan. ‘Ik wil géén kind van een ander, ik wil mijn kind! Ons kind!’ David zucht. ‘Dat begrijp ik, maar je hebt toch vandaag zelf gehoord dat het onmogelijk is. ‘ Sandra’s ogen worden weer vochtig. David komt naast haar liggen en slaat zijn arm om haar heen. ‘We komen hier samen uit, geef jezelf wat tijd om er over na te denken.’
Er verschijnt een kleine glimlach op Sandra’s gezicht. ‘We kunnen dit wel aan’, zegt David, ‘als we het maar samen doen.’ ‘Goed’, zegt Sandra en ze geeft haar man een kus op zijn wang, een kus op zijn mond. Hij pakt haar vast en de kusjes lopen uit op een ware vrijpartij.
David wordt langzaam wakker, half 9 ziet hij op de wekker staan. De plek naast hem is al leeg. Dan hoort hij Sandra naar boven komen en ze blijft voor het bed staan. ‘Ik heb een lekker ontbijt gemaakt, dus als je nu uit bed komt kunnen we samen nog van de warme broodjes genieten.’ David glimlacht. ‘Je bent ook echt een schat hè? Ik ben binnen 2 tellen beneden.’
‘Dat zullen we nog wel eens zien’, zegt Sandra en ze kruipt op David. Ze beginnen te zoenen totdat Sandra haar hoofd wegtrekt. ‘Is het niet oneerlijk, dat mensen als wij, zo gepassioneerd voor elkaar, zo’n liefdevolle relatie, dat juist wij, geen kinderen kunnen krijgen?’ ‘God wil dat we nog even van elkaar genieten denk ik, lekker met z’n tweetjes’, zegt David. ‘Maar..’ ‘Maar wat..?’ ‘Maar het zou voor jou dus geen reden zijn om mij te.., om mij te verlaten zeg maar?’ ‘Tuurlijk niet’, antwoordt David waarna hij zich weer aan zijn vrouw vergrijpt.
Na (wederom) een hevige vrijpartij stapt het echtpaar uit bed en samen lopen ze naar beneden. Op het aanrecht staan heerlijke broodjes, bereid door Sandra. ‘Ziet er lekker uit, schat.’ ‘Bedoel je mij of die broodjes’, vraagt Sandra. ‘Wat denk je zelf nou? Die broodjes natuurlijk’, zegt David en hij lacht een beetje gemeen. Sandra begint te lachen; ‘Wat ben je ook een rotzak!’
Ze gaan samen aan tafel zitten. ‘We gaan morgen naar m’n ouders, toch?’ ‘Ja klopt’, antwoordt David, ‘hoezo?’ ‘Nou, ik wil het liever nog niet vertellen.. over.. je weet wat ik bedoel toch?’ ‘Ja tuurlijk, het is jouw beslissing, als jij het niet vertellen wilt, blijft het ons geheim.’
Aflevering 4
'Kijk eens, Lyla,' zegt Daniël tegen zijn zusje. Lyla lacht en pakt het speelgoedautootje wat haar broer haar aangeeft. 'Daniël! Daniël!' galmt een stem door het huis.
Rosa loopt de kamer binnen. 'Daar ben je, Daniël, maak je snel klaar want je schoolbus komt zo.' 'Ja, mam,' antwoordt Daniël braaf.
Rosa loopt naar haar dochter toe. 'Hallo kleintje van me.' Lyla reageert een beetje angstig, alsof ze bang is voor haar moeder. Rosa zucht. 'Kom op nou, Lyla, een beetje meewerken, in deze wereld gaat niet alles vanzelf. Kijk maar naar je ouders.' Lyla reageert niet en Rosa slaakt een nog diepere zucht dan haar vorige.
'Eline!' Binnen vijf seconden staat er een jong meisje, gehuld in het blauw in de kamer. 'Ja, mevrouw Rosenberg?' 'Ik ga naar het Royal voor een afspraak, als jij dan even op Lyla let en haar eten geeft en euh.. ja gewoon wat je elke dag doet en zo, hè?' 'Tuurlijk, mevrouw.' 'Fijn, dankjewel Eline, ik ben rond half 12 terug.'
Rosa loopt gehaast de kamer uit en laat Eline met Lyla achter. Eline is sinds een paar maanden het kindermeisje en hulp in de huishouding bij de familie. De kinderen waren allebei gelijk erg blij met Eline, Lyla communiceert, afgezien van haar grote broer, alleen met Eline en daarbij is Eline ook een goede luisteraar en adviseur voor de kinderen. Omdat Rosa en Clint veel van huis zijn en Eline de kinderen deels opvoedt en het huis schoonhoudt zijn ze dus ook erg blij met haar.
Rosa stapt in haar auto onderweg naar haar afspraak. Sinds een jaar werkt Rosa ook in het familiebedrijf. Ze re regelt afspraken voor mensen met mensen die geïnteresseerd zijn om geld in het bedrijf te investeren en probeert deze mensen te overtuigen een fors bedrag te investeren. Tot nu toe gaat dat erg goed, Clint en Robert mogen Rosa zeker dankbaar zijn voor de miljoenen euro's die al geïnvesteerd zijn.
Als Rosa in het Royal aankomt gaat ze gelijk aan een tafeltje zitten en roept de ober. 'Martin!' 'Ja, mevrouw Rosenberg?' 'Twee koffie en snel een beetje.' De ober loopt snel weg en tegelijkertijd komt er een man binnen. Hij loopt naar het tafeltje van Rosa. 'Mevrouw Rosenberg mag ik aannemen?' 'Dat klopt, dan moet u meneer Tièrro zijn. En wat ruikt u lekker,' zegt Rosa terwijl ze iets dichterbij gaat staan. 'Nou dankuwel, mevrouw.' 'Maar laten we gauw gaan zitten.
'Dankjewel, Martin,' zegt Rosa terwijl de ober een kopje voor beide neerzet. 'Nou, mevrouw Rosenberg, ik ben erg benieuwd wat uw bedrijf allemaal te bieden heeft en hoe de ontwikkelingen zijn natuurlijk.' Rosa begint haar standaard zakenpraatje en haalt af en toe wat papieren met daarop een grafiek of een foto tevoorschijn. Meneer Tièrro lijkt erg enthousiast. 'Nou dat lijkt me voldoende informatie voor nu toch? Of heeft u nog vragen? 'Nee het is me volstrekt duidelijk, mevrouw Rosenberg, ik wil zelfs nu al een bedrag investeren. Er verschijnt een kleine glimlach op Rosa's gezicht terwijl ze een formulier tevoorschijn haalt. 'En welk bedrag zat u aan te denken, meneer Tièrro?' 'Iets tussen de 2 en de 3?' 'Met 5 of met 6 nullen,' vraagt Rosa nonchalant alsof de bedragen niets voorstellen. De man glimlacht en zegt: '6 natuurlijk, maak er maar 3 miljoen van.' Rosa is helemaal gelukkig, maar daar is niets van te zijn aan de buitenkant. 'Wat u wilt, meneer Tièrro, wat u wilt. Beiden zetten ze hun handtekening. 'Het was prettig zaken met u te doen, mevrouw.' 'Insgelijks,' antwoord Rosa.
Rosa is nog maar net buiten of ze klapt haar mobieltje uit. 'Schat, de deal is binnen. Je raadt het nooit. Nee, veel en veel meer.' Langzaam zegt ze: 'Dr-ie mil-joen, drie miljoen! Graag gedaan, tot vanavond.' Zelfvoldaan stapt Rosa in haar auto.
Op weg naar huis besluit Rosa toch even te stoppen bij het huis van haar schoonzus. Ze parkeert haar auto op het oprit en loopt naar binnen. Cindy loopt de trap af. 'Ik dacht al dat ik iets hoorde. Hoe is het?' 'Heel goed,' antwoordt Rosa, 'ik heb net een miljoenendeal binnengehaald.'
'Heel goed Rosa, gefeliciteerd,' zegt Cindy een beetje ongeïnteresseerd, 'kan ik je een kopje koffie aanbieden?' vraagt ze terwijl ze de keuken al inloopt. 'Nee, helaas, ik heb Eline gezegd dat ik om half 12 thuis zou zijn, ik kwam alleen even het nieuws meededelen.' 'Goh, wat fijn,' antwoordt Cindy. 'Nou, dan ga ik weer, doeidoei!' zegt Rosa vrolijk. 'Daag.'
Rosa loopt naar buiten en voelt zich niet bepaald prettig. Alleen een beetje waardering, misschien een beetje jaloezie, dat is wat ze wil van Cindy en de rest van de familie, maar dat krijgt ze niet. Toen Rosa in de familie geïntroduceerd werd, werd ze al gelijk gezien als geldwolf, ze had namelijk veel schulden. Een jaar geleden begon ze dus te werken in het familiebedrijf voro wat meer waardering, maar de algemene reactie van de familie was: 'Verveling, angst om haar geld kwijt te raken.'
'Eline, ik ben thuis, ik ga even liggen!' is het eerste wat Rosa roept als ze binnenkomt. Ze loopt door naar de woonkamer en gaat liggen op de bank.
Rond 6 uur staat Eline naast haar. 'Mevrouw, zal ik het diner bereiden, u zult vast geen trek hebben omdat zelf nog te moeten doen.' 'Graag, Eline, doe dat maar.
Rustig ontwaakt Rosa en staat op. Dan komt Clint binnen. 'Lieverd, ik ben thuis!' Rosa reageert niet echt, ze is nog moe. 'Hoe laat moet je terug?' vraagt Rosa. Clint werkt veel op de zaak, hij vertrekt 's ochtends vaak al vroeg en kotm voor het diner terug om 's avonds vaak weer terug te gaan en wat dingetjes af te ronden, in tegenstelling tot Robert, de mede-eigenaar en zwager van Clint die graag van zijn vrije tijd geniet en er dus extra veel van inplant, tot nu toe heeft dat nog niet tot een echte ruzie geleidt maar Rosa probeert af en toe een beetje te stoken in de hoop dat Clint de zaak opeist en zo de zaak alleen zal runnen.
'Niet. Vanavond ben ik thuis om jouw succes te vieren.'
Aflevering 5
'Goeiemorgen, lekker ding,' zegt de jonge vrouw naast het bed van Floris. Floris opent z'n ogen en ziet z'n scharrel van gisteravond aan z'n bed. 'Jij ook een hele goede morgen gewenst.' 'Ik heb ontbijt gemaakt.. voor ons drieën.'
Floris kijkt een beetje verward; 'Drie?' Terwijl hij opstaat hoort hij moeizaam gekreun naast zich en ziet een andere vrouw haar omdraaien. 'Ze is nog moe, ze komt zo wel,' zegt de andere vrouw.
Floris loopt achter de vrouw aan en kijkt met een grijns van oor tot oor naar haar....
Beneden gaan ze aan tafel zitten en de schone blonde zet een bord met wafels voor Floris' neus. 'Dus euh..,' begint Floris die probeert haar naam te herinneren. 'Je bent m'n naam vergeten hè?
En die van haar?' zegt de vrouw terwijl de andere vrouw ook binnen komt lopen. 'Nou, ik ben Lisa en zij heet Alex. 'O ja, tuurlijk,' zegt Floris, 'dat wist ik nog wel, ik ben alleen vergeten wat we gisteravond boven hebben gedaan, kunnen we dat nog een keer over doen?' De dames giechelen en samen lopen ze terug naar boven.
Floris heeft de tijd van z'n leven als de telefoon gaat. 'Even geduld dames, blijf vooral in deze positie,' zegt hij tegen Lisa en Alex. Hij pakt z'n telefoon van de grond en neemt op. 'Met Floris. Euh.. Nikita, natuurlijk ken ik je nog, doe niet zo raar. Was dat vanmiddag?' Hij kijkt naar de twee vrouwen die op zijn bed liggen te wachten. 'Het spijt me, maar kunnen we dat misschien wat later doen? Vanavond misschien? Ik ben namelijk heel druk met euh.. m'n administratie en zo, je begrijpt het wel. Hmmm, je hebt een goede smaak, dan zie ik je daar vanavond. Tot vanavond.' Floris hangt op en kijkt de dames aan die zich niet eens lijken te interesseren in de beller en nodigen hem weer uit in z'n bed.
Een paar uur later neemt hij afscheid van z'n scharrels, trekt een andere outfit aan en spuit extra veel van z'n eigen luchtje op in de hoop dat Nikita niets merkt van zijn avontuurtjes van de dag. Daarna stapt hij in z'n auto, zet z'n muziek op het hoogste volume en rijdt naar het restaurant.
Als hij het restaurant binnenkomt loopt hij rechtstreeks naar de gastheer. 'Goedenavond meneer.' 'Hallo,' antwoordt Floris, 'ik had gereserveerd op de naam Rosenberg.' 'Aha, dat kan kloppen,' antwoordt de gastheer, 'uw partner is er al, volgt u mij maar.' Floris loopt achter de man aan en er wordt hem een tafel in de hoek van het restaurant gewezen. Met open mond kijkt hij naar de vrouw die daar aan tafel zit. 'Beeldschoon,' fluistert hij tegen zichzelf.
'Wat fijn dat je gekomen bent,' zegt Nikita. 'Natuurlijk ben ik gekomen, hoe kan ik jou hier nou zo laten zitten?' Nikita glimlacht en Floris gaat zitten. 'Ik heb vast besteld, ik weet nu wel wat je lekker vind,' zegt Nikita. 'Ik ben benieuwd,' antwoordt Floris. Nadat hun eten is bezorgd praten en lachen ze wat.
En het praten duurt langer en het lachen gaat harder en harder onder invloed van de nodige drankjes.
De klok slaat twee uur en de gastheer komt bij Floris en Nikita aan de tafel. 'Meneer, mevrouw, het zou erg prettig zijn als u zo zou willen betalen en het restaurant zou willen verlaten.' 'Zijn jullie al gesloten dan?' vraagt Nikita een beetje lacherig. 'We zijn anderhalf uur geleden al gesloten mevrouw.' Snel rekent Floris af en buiten nemen ze afscheid, intiem afscheid.
Aflevering 6
Het getjirp van de vogeltjes klinkt door de kamer van Michael en langzaam opent hij z'n ogen die gericht staan op de wekker. 9:30 staat er met digitale streepjes op zijn wekker.
Hij wil net uit z'n bed stappen als z'n moeder binnenkomt. 'Goedemorgen, Michael, ik wou je net gaan wekken.' 'Goeiemorgen, mam, ik kom er zo aan.' Sophie draait zich om en loopt weer weg. Snel haalt Michael een koude, natte washand door z'n gezicht en loopt naar beneden.
Eenmaal beneden grijpt hij een paar boterhammen uit de boterhamzak en smeert er een laag aardbeienjam op, 's ochtends eet hij niets liever dan zo'n lekkere boterham met jam. 'Waar is iedereen eigenlijk?' vraagt hij aan z'n moeder. 'Chris en Milan hebben een voetbalwedstrijd en je vader zal wel in z'n kantoor zitten,' antwoordt Sophie terwijl ze druk verder gaat met haar werk. 'En wat was jij van plan vandaag te doen?' gaat ze verder. 'Ik moet nog een paar boeken hebben voor school dus ik loop zo even naar de bibliotheek.'
James komt de kamer binnenstappen. 'Goedemorgen.' 'Hey, lieverd, waar was je nou?' vraagt Sophie. 'Ik was bezig met de opdracht voor dat nieuwe merk, ik heb het je gister laten zien toch?' 'Oo, je bedoelt..' Sophie kan haar zin niet afmaken. 'Nou, pap, mam, ik ga me omkleden en dan ben ik naar de stad. 'Is goed, we zien je straks wel weer,' antwoordt James. Boven trekt Michael gauw zijn andere kleren aan, pakt zijn mobieltje en loopt naar buiten. 'Dus we hebben het rijk alleen,' zegt Sophie terwijl ze haar man stevig vast pakt en een uitdagende blik toewerpt.
Michael stapt de bibliotheek binnen en begint te zoeken naar het boek wat hij nodig is. 'Wings of an.. Wings of an.. Wings of an...' zegt hij fluisterend terwijl zijn vinger langs de ruggen van de boeken glijdt. Hij is zo geconcentreerd dat hij niet eens merkt dat er iemand naast hem komt staan. 'Hey Michael.' Michael kijkt op en ziet gelijk het vrolijke gezicht van zijn nicht Linda. Linda is net 2 maanden ouder dan Michael en komen elkaar regelmatig tegen op school. Vroeger bij hun opa en oma thuis speelden ze al vaak met elkaar en later op de basisschool kwamen ze in dezelfde klas. Nu zitten ze beiden in hun examenjaar dus lopen tegen dezelfde problemen van de examens aan. 'Mevrouw Debra heeft jou ook al naar de bibliotheek gestuurd zie ik?' vraagt Linda. 'Ja dat klopt, jij bent dus ook op zoek?' vraagt Michael lachend. 'Ja, ik heb nu mam en Robert op vakantie zijn toch niet zo heel veel te doen en het is lekker rustig thuis dus het lijkt me verstandig dat ik dit weekend begin met lezen. Kom je trouwens vanavond ook op het feest van Tomas?' 'Hij zei wel dat ik langs mocht komen als ik zin had, dus je ziet mij vanavond denk ik ook nog wel verschijnen.' 'Wat gezellig, dan zie ik je vanavond wel.' 'Tot vanavond!'
Even later stapt Michael, mét het boek wat hij zocht naar buiten en begint weer aan zijn wandeling naar huis. Het feest van Tomas, daar had hij helemaal niet aan gedacht. 'Zal ik gaan?' dacht Michael bij zichzelf terwijl hij naar huis loopt. Als hij thuiskomt hoort hij zijn broertje Milan al: 'Michael is thuis!' En niet veel later komen zijn broertjes door de voordeur op hem afstormen. 'We hebben gewonnen, Michael!' zegt Milan, 'maar we hadden het ook zonder Chris wel gewonnen!' 'Niet waar,' zegt Chris, 'ik had bijna gescoord.' 'Aan bijna hebben we niks!' reageert zijn tweelingbroer. 'Rustig, jongens,' zegt Michael lachend tegen zijn discussiërende broertjes.
'Jongens! De hotdogs zijn klaar!' klinkt een stem van binnen ineens. En zo snel als ze naar buiten gekomen waren rennen ze nu weer naar binnen, met Michael er achteraan en binnen genieten ze met het hele gezin van de lekkere hotdogs.
Aflevering 7
'Erin! Erin!' roept Anna-Maria van onderaan de trap in de hoop dat haar schoonmaakster haar hoort. 'Erin?'
Een jonge, exotische verschijning snelt de trap af. 'Ah, je bent er wel,' zegt Anna-Maria opgelucht, 'zou je me willen helpen met het klaarmaken van de eetkamer, morgenmiddag komt Linda eten. 'Natoerliek,' antwoordt Erin. Erin is sinds een maand in dienst van Balthasar en Anna-Maria Rosenberg, oorspronkelijk komt ze uit Spanje waar ze een vreselijk leven achter de rug heeft. Haar vader verdween toen ze nog jong was en haar moeder was altijd druk met de zorg voor haar en haar broer waardoor er weinig inkomen was en ze in een krot woonden. Erins broer José handelde in drugs en gebruikte zelf, hij mishandelde Erin ook, maar zit nu in de gevangenis.
'Hmmmm, perfect' zegt Anna-Maria tegen haarzelf terwijl Erin vast het servies uit de kast pakt. 'Erin, zou je even de roze en de witte servetten uit de keuken willen halen, ik wil iets uitproberen.' 'Toerliek, mevrouw Roezenberk.'
'Ik verwachtte al dat je zou bellen. Dat klopt ja. Heb je wat gevonden? Wat bedoel je? Al meer nieuws over de ander?'
Balthasar zet zijn mysterieuze gesprek voort maar heeft niet door dat een ander zijn gesprek afluistert. 'Alles moet ik weten, trek alle gegevens maar na, ik moet het weten, hoor je me?'
Opeens stormt de afluisteraar naar binnen, nog voordat Balthasar de telefoon op heeft kunnen hangen. 'Meneer Roezenberk, alstublieft, ik heb u toch verteld dat alles nu goed was? U zei dat u er niet mee zat, alstublieft stoer mij niet wek!' Balthasar kijkt zijn huishoudster vreemd aan. 'Waar heb je het over, Erin? Heb je m'n telefoontje af staan luisteren?' 'Ik moest naar de keuken en ik hoorde dat u alles van mij wou weten, sorry, het spijt me.' 'Dit ging niet over jou, Erin! Ik wil je helemaal niet kwijt, dit ging over een andere belangrijkere zaak en ik wil niet dat jij mijn telefoontjes..' 'Balthasar, is alles ok?' Ze horen Anna-Maria roepen en haar hakken dichterbij komen. 'Ok, Erin, ik wil niet dat je praat tegen Anna-Maria over wat je gehoord hebt dan beloof ik dat je gewoon mag blijven.'
'Balthasar, ik hoorde geschreeuw is alles goed?' Balthasar stommelt wat en antwoordt dan: 'Ik was even in gesprek met Erin, het is niets Anna.' Anna-Maria kijkt alsof ze wacht tot Balthasar haar verhaal afmaakt en Erin kijkt haar baas aan met doodsangst en besluit dan moedig zich om te draaien naar Anna-Maria. 'Het spijt mij mevrouw Roezenberk, ik stroikelde over de tafelpoet en de bloemen waren bijna van de tafel gevallen, het spijt me zo.' 'Ach, Balthasar, doe niet altijd zo opvliegend. Je doet goed werk hoor, Erin, maak je maar geen zorgen, we zijn hartstikke blij met je.' Balthasar en Erin zijn opgelucht en Erin kijkt haar baas dankbaar aan als ze de kamer uitloopt.
Nadat Anna-Maria en Erin een mooie combinatie van servies en servetten hebben klaargezet begint Erin aan de voorbereidingen. Ze denkt aan haar gesprek met Balthasar en het schaamrood staat weer op haar kaken. Hoe kon ze zo stom zijn? Ze had haar baan wel kwijt kunnen raken.
Ze zegt wat Spaanse woorden tegen haarzelf en heeft niet eens door dat de butler, Henri, achter haar is komen staan. 'Is er wat mevrouw Port?' Henri is in tegenstelling tot Erin al jaren in de dienst van familie Rosenberg, hij is gaan werken voor de familie toen ze naar dit huis verhuisden en heeft nog meegemaakt dat alle kinderen hier woonden. 'Er is niets, ik ben alleen zoe bang dat meneer Roezenberk mij wegstuurt om mijn verleden.' 'Daar hebt u het uitgebreid over gehad met meneer en mevrouw en zij vonden het geen punt als ik me dat niet verkeerd herinner.' Een traan loopt langs de wang van Erin en met een kleine snik in haar stem zegt ze: 'Er ies meer, Henri, er ies meer.'