Aflevering 9
Erin was de hele nacht weggeweest en had Richard achtergelaten. Ze liep het bouwvallige hutje weer binnen. ‘Ze zijn niet met zoveel, maar ik vermoed dat er versterking onderweg is nu ze ons gezien hebben,’ zei ze. ‘We moeten snel handelen,’ Erin wierp een blik op Richard. ‘Nouja, ík moet snel handelen,’ zei ze. Richard zuchtte. ‘Applaus, dienstmeid. Applaus dat je even gekeken hebt hoeveel mensen er op de wacht staan, daar had ik ook een achtjarige voor kunnen sturen. Denk jij soms dat je ze uit kan schakelen? Denk na, Erin, dit gaat je niet lukken.’
Michael draaide de sleutel om in de voordeur. Hij liep naar binnen. ‘Michael!’ riep zijn moeder. ‘Ja, mam?’ antwoordde hij. Zijn moeder liep de gang in. ‘Er kwam vandaag een meisje bij ons in het ziekenhuis en ik vertel je.. Precies jouw type!’ Michael mompelde wat. ‘Oh schat, sorry. Ik weet dat ik me er niet mee moet bemoeien en je weet dat ik dat normaal ook helemaal niet doe, maar deze meid. Allemachtig, fantastisch was ze.’ Sinds de relatie van Sophie zelf op de klippen was gelopen probeerde ze regelmatig Michael te vertellen over ware liefde en over meisjes die ze dan zag waarvan ze overtuigd was dat het Michaels type waren. Michael wist dat het vooral haar eigen probleem was, maar hij werd er wel echt gek van. Vooral omdat hij Tomas ontzettend miste. Soms wilde hij dat hij net als Tomas ook op kamers was gegaan in de stad. Alleen voor Tomas zou hij het doen, zelf hield hij er niet zo van. Hij was zelf pas aan een nieuwe studie begonnen en miste zijn vrienden best wel. Linda zat ook op kamers in de grote stad, misschien moest hij haar en Tomas maar eens opzoeken. ‘Mam, ik wil graag direct even aan mijn huiswerk beginnen, ok? Ik loop namelijk nogal achter.’ ‘Ja, natuurlijk,’ antwoordde Sophie lief. Michael wilde net de kamer in lopen toen hij zich bedacht dat hij nog wat had voor zijn moeder. Hij graaide in zijn rugzak en haalde een trommel uit zijn tas. ‘Taart, van pap en Annicia,’ zei hij kortaf. ‘Zelfgemaakt?’ vroeg Sophie. Michael knikte. ‘Door Annicia.’ ‘Vuilnisbak,’ zei Sophie triomfantelijk.
‘Goedemorgen. Mevrouw Rosenberg neem ik aan?’ zei de man aan de deur. ‘Hallo,’ zei Anna-Maria vrolijk. In de ochtend straalde Anna-Maria altijd. Ze hield van het ontwaken van moeder Natuur en al haar pracht en pralen, ze had dan ook net een stukje van de tuin uitgezocht wat ze even onder handen zou gaan nemen. ‘Is Balthasar ook thuis?’ vroeg de man bij de voordeur. ‘Ja, maar hij is erg druk. Dan wilt u hem niet storen, neem dat maar van mij aan,’ zei Anna-Maria en ze lachte. ‘Ok dan, eigenlijk moet ik dit persoonlijk overhandigen, maar ik neem aan dat het op de juiste plek komt als ik dit aan u geef?’ Anna-Maria keek naar het pakketje wat ze aangereikt kreeg. ‘Euh.. ja, natuurlijk,’ antwoordde ze vriendelijk. ‘Hij hoeft alleen even te tekenen, dan is alles geregeld,’ zei de man voordat hij terugliep naar zijn auto.
Anna-Maria nam het pakketje papier aan en liep er mee naar binnen. Voorzichtig liep ze langs het kantoor van Balthasar die met zijn rug naar haar toe stond te bellen. In de keuken opende ze het pakketje voorzichtig en haalde de papieren er uit. ‘Balthasar Rosenberg.. Cindy Maria Rosenberg..’ zei ze zachtjes terwijl ze vliegensvlug over de tekst heen las. Even stelde ze haarzelf gerust met de gedachte dat het testament gewijzigd was in verband met het wegvallen van haar dochter tot haar iets bijzonders op viel. ‘Zoë van Berkensteijn?’ zei ze iets te hard en tegelijkertijd hoorde ze iemand achter haar kuchen. Geschrokken draaide ze zich om.
Aflevering 10
Anna-Maria slaakte een zucht van opluchting. Henri keek verbaasd naar haar. ‘Het was niet mijn bedoeling om u te laten schrikken, mevrouw,’ zei de butler. ‘Dat geeft niet, Henri,’ antwoordde ze, ‘kun je mij misschien een kop koffie brengen.’ ‘Natuurlijk, dat kwam ik u net vragen. Wilt u het hier of gaat u in de andere kamer zitten.’ ‘Euh.. nou, doe maar hier,’ antwoordde ze verward. Henri liep de deur uit en Anna-Maria stopte het testament terug in de envelop en schoof het in één van haar maandblaadjes.
‘Goeiemorgen,’ zei Roxeanne enthousiast toen ze de keuken binnen kwam lopen. Robert zat met zijn neus bijna op het scherm van zijn laptop. ‘Morgen,’ zei hij vlug. Roxeanne pakte de koffiekan en schonk haar zelf een kopje in. ‘Lust je ook nog een kopje?’ vroeg Roxeanne. ‘Ja, doe maar,’ zei Robert die naast zijn laptop nog een volle kop koffie had staan. ‘Ben je druk?’ vroeg Roxeanne die het idee had dat Robert er niet helemaal bij was. ‘Nee, maar ik heb een plan.’ ‘Spannend,’ antwoordde Roxanne die graag meer wilde horen. ‘Vertel eens over je plannetje.'
'Ik ga weg. Terug naar mijn ouders, of nou ja, naar mijn moeder en zus.’ ‘Dat zal je goed doen,’ antwoordde Roxeanne, ‘even terug naar Canada, lekker even die rust pakken.’ Robert keek Roxeanne aan. ‘Ik ga niet voor even. Ik wil emigreren.’
Erin haalde het elastiekje uit haar haar en gooide het los. Voorzichtig schoof ze een paar bosjes aan de kant. ‘Dat was het hoofdkwartier van mijn broers bende.’ ‘Grappig dat je het telkens een bende noemt, Erin, ik zou het gewoon een criminele instantie noemen.’ Erin begreep niet precies wat Richard zei, maar ze luisterde ook niet. Toen ze dichterbij het gebouw kwamen, pakte Erin haar geweer. ‘Mijn broer had geen fijne vrienden, zij twijfelen niet om te schieten.’ Richard zuchtte. ‘Dit gaat niet werken. Ik heb een veel beter plan.’ Erin keek met een schuine blik naar Richard. ‘Luister naar mij, Richard,’ begon ze. ‘Nee, Erin, luister naar mij, ik doe dit al jaren. Als we willen dat dit een succesvolle operatie word, dan moet je infiltreren. Jij gaat naar binnen. Ze kennen jou toch?’ ‘Wat moet ik zeggen? Ik heb mijn broer vermoord, zij weten het allemaal.’ ‘Verzin wat. Je krijgt je zus niet terug door iedereen daar binnen af te knallen.’ Erin zuchtte, maar ze begreep het standpunt van Richard.
‘Wat? Emigreren? En Ramon dan? En het bedrijf? De familie? Het huis? Heb je er wel goed over na gedacht?’ ‘Nee, maar ik ben ook nog niet weg, Roxeanne.’ ‘Nou, je leek anders aardig zeker van je zaak.’ ‘Ik wil weg en als de tijd rijp is zal ik dat ook doen. Ramon gaat met me mee en het bedrijf.. Dat is allemaal zo standaard de laatste tijd. Ik zou het runnen met Clint, maar ik heb het gevoel dat Balthasar achter de schermen alles nog regelt. Ik voel me een soort marionet. De uitdaging is er uit.’ Roxeanne keek uit het raam. Natuurlijk kon ze hem niet bekritiseren voor zijn besluit, ze was immers zelf uit Zuiderhaven gevlucht.
Rosa klopte nog een keer hard op de deur. ‘Mijn God, schiet eens op,’ zei ze hardop. Ze wilde net naar het raam lopen om er door te kijken toen de deur open ging. Emilie zei niets en liep naar de kamer. Rosa volgde. ‘Lag je te slapen, Emilie?’ Rosa’s oog viel op de wijnfles op de eettafel. ‘Je rekende op mijn komst?’ grapte ze, maar Emilie reageerde er niet op.
‘Wat kom je doen?’ vroeg Emilie terwijl ze een stoel naar achter schoof om er op te gaan zitten. ‘Nou, het is fantastisch dat onderzoek van de politie is vastgelopen, maar ik heb het gevoel dat de hele familie mij er van verdenkt dat mens te hebben overreden en van prutsen met Roberts auto.’ ‘Kom je nou om me te chanteren of probeer je het gepruts met die auto ook op mij af te schuiven?’ ‘Nee, ik vind dat we er voor moeten zorgen dat iemand anders de schuld krijgt van beide dingen. Ik heb het allebei niet gedaan, dus jij moet me helpen.’ ‘En welke onschuldige had je daarvoor in gedachten?’ ‘Geen onschuldig persoon, die man die Cindy heeft vermoord. Die moeten we alles laten opbiechten. Die Kitty kan hem zogenaamd in de weg hebben gezeten en de kogel die hij schoot op de bruiloft was voor Robert bedoeld. Makkelijker kan het toch niet? We kopen die gek om.’
Aflevering 11
‘Dus jij en Floris maken van Your-Date een evenementenbureau?’ vroeg David verbaasd aan zijn vrouw, terwijl hij in de gaten probeerde te houden of Floortje niet zomaar de straat op zou gaan. Die kans kreeg het jonge hondje toch niet, want Sandra liet hem nog geen pootje van de stoep af zetten. ‘Ja, dat is het idee. Het krijgt natuurlijk een andere naam, maar we blijven in hetzelfde gebouw. Een likje verf hier, een schilderijtje daar. Het wordt fantastisch!’ zei Sandra enthousiast. David friemelde zenuwachtig aan zijn trouwring, waardoor Sandra gelijk merkte dat het David niet lekker zat. ‘Maar..’ David keek niet aan. ‘Kom op, David, ben jij het er niet mee eens? Het is een unieke kans!’
‘Dat weet ik, San, maar het beginnen van een nieuw bedrijf en het verbouwen van zo’n pand brengt een hoop stress met zich mee. Wat als het weer mis gaat?’ ‘Als wat weer mis gaat?’ vroeg Sandra, maar direct na het stellen van haar vraag kwam ze zelf al op het antwoord. ‘Jij denkt dat het slecht is voor de baby?’ zei ze een stuk minder vrolijk. ‘Stress is slecht tijdens de zwangerschap, dat is bewezen.’ Beiden staarden ze voor zich uit. ‘Begrijp me, Sandra, ik wil niet dat het nog een keer mis gaat.’ Sandra knikte teleurgesteld. Ze had gehoopt dat David haar zou steunen en haar enthousiasme zou delen, maar daarentegen vertrapte hij al het enthousiasme tot een duistere teleurstelling.
‘Infiltreren..,’ zei Erin hardop. ‘Wat een belachelijk idee.’ Richard wilde dat Erin iets verzon om binnen te komen, maar zij wist dat ze met geen enkele mogelijkheid vriendelijk zou worden ontvangen. Ze had immers haar eigen broer, de leider van de bende, vermoord. Ze besloot er gewoon op af te gaan. Wat ze zou zeggen of doen, daar dacht ze geen seconde over na. Ze moest haar zusje weer zien, na al die jaren moest ze haar weer vastpakken.
‘Geweldig, Laura! Het is zo leuk om hier te stappen, het lijkt wel of hier duizenden studenten wonen en feesten.’ ‘…’ ‘We bespreken alles morgen wel, het wordt fantastisch!’ ‘…’ ‘Sorry, Lau, ik moet nu ophangen, tot morgen!’ Linda wachtte niet tot Laura antwoordde. Dan zou ze nog eeuwig aan de telefoon hangen.
‘Was dat je vriendin?’ vroeg Lizz die net binnen kwam na een rondje hardlopen en zo nog een paar woorden van het gesprek mee kreeg. ‘Ja, klopt, ze komt morgen langs. Ze blijft ook slapen,’ antwoordde Linda terwijl ze haar laptop in haar tas stopte. ‘Gezellig,’ antwoordde Lizz. ‘Wil je soms ook mee?’ vroeg Linda. ‘Ik weet zeker dat Laura het niet erg vind.’ ‘Ik zal er over na denken, het lijkt me in ieder geval erg leuk,’ antwoordde Lizz.
Annicia hakken tikten op de grond in de hal. Direct verscheen er een glimlach op James’ gezicht. ‘Dag liefje,’ zei Annicia toen ze binnen kwam. James begon haar gelijk heftig te zoenen. ‘Hoe was het? Op het werk?’ vroeg James. ‘Zoals gewoonlijk,’ zei Annicia waarna ze haar mond weer op die van James drukte. ‘Al iets gehoord over wie de promotie krijgt?’ zei James tijdens het zoenen. ‘Ik denk dat ik een goede kans maak,’ antwoordde ze. James stopte met zoenen. ‘Jij? Krijg jij de promotie?’ ‘Ik hoop er op,’ antwoordde Annicia, ‘of ben je nou jaloers?’ ‘Jaloers? Ik? Nee, maar.. Maar ik wist niet dat jij bezig was om die promotie te krijgen. Als ze jou kiezen moet je naar de andere kant van het land.’ Annicia begon te lachen. ‘Zo ver is het nog niet, lieverd, zo ver is het nog niet..’
Erin voelde de adrenaline door haar lijf stromen. Deze plek kende ze maar al te goed. Vanuit deze plek opereerde de bende van haar broer vaak, het was hun hoofdkwartier. Het leek er niet op dat er nog mensen waren, maar Erin wist zeker dat de bende nog bestond. Dat had ze een paar dagen geleden wel gemerkt toen zij en Richard werden beschoten. Toen ze dichterbij kwam hoorde ze dat er auto’s aan kwamen scheuren. Snel rende ze naar binnen en verschuilde zich in één van de kamers. Even later hoorde ze een paar mensen naar binnen lopen. Ze voerden een gesprek in het Spaans. Erin verstond elk woord. De mensen zeiden tegen iemand dat ze blij waren dat diegene terug was. Dat hun advocaat goed werk gedaan had en dat de politie diegene nooit achter slot en grendel zou krijgen. Wie het ook was, hij of zij had een hoge positie, dacht Erin.
De mensen liepen langs de kamer waar Erin zich verschuilde. Haar hart begon sneller te kloppen, maar ze kwamen niet binnen. Toen ze de kamer gepasseerd waren keek Erin de hal in. Ze zag een vrouw lopen. Ze zei in het Spaans: ‘Mij krijgen ze nooit klein, jongens, ik ben niet te stoppen.’ Erin herkende haar stem. Het was Kate.
Aflevering 12
Anna-Maria bracht haar vork, gevuld met een stukje van het diner, naar haar mond. Ze keek naar Balthasar. Balthasar zei niets, hij had zelfs niet eens door dat zijn vrouw hem aan zat te staren. Het viel Anna-Maria op dat haar man diep in gedachten was. Hoe lang weet je het al? Waarom heb je het mij nooit verteld? Ik heb toch altijd voor je klaargestaan? Dat waren de vragen die door haar hoofd spookten en ze lagen klaar om uitgesproken te worden.
Erin schrok. Ze liet het geweer vallen en wilde meteen naar haar zusje rennen en haar omhelzen, maar bedacht tegelijkertijd dat dit een slechte zet was. Ze had moeten wachten tot die mannen weg waren. 'Wie is daar!' schreeuwde Kate door de ruimte. Erin zag geen mogelijkheid om weg te komen en kwam op het hoekje. 'Je zus,' zei ze in het Spaans. Kates mond viel open.
'Hoe kan hij dat van je vragen?' vroeg Rosa toen ze de voordeur van haar huis opende. Emilie antwoordde niet. 'Natuurlijk ga jij niet zijn advocaat worden, hij heeft je zus vermoordt! Die man is nog gekker dan dat ik al dacht. Koffie?' 'Graag,' antwoordde Emilie terwijl ze in haar hoofd naar een goede oplossing zocht. Rosa vulde twee mokken met koffie en zette ze op tafel. 'Ik denk dat ik het ga doen,' zei Emilie. 'Ik word zijn advocaat.'
Tijdens het diner werd er niet gesproken. Zelfs niet over Richard en Erin die bezig waren met een gevaarlijke missie. Meestal bracht Anna-Maria een onderwerp op tijdens het eten waar ze over wilde praten en mompelde Balthasar er af en toe iets doorheen, maar daar had Anna-Maria vandaag geen zin in. Ze keek naar zijn hoofd, die arrogante blik van je staat me helemaal niet aan, dacht ze. Henri haalde de borden op en vroeg of het gesmaakt had. Anna-Maria knikte vriendelijk en bedankte de butler voor het eten en zoals gewoonlijk beantwoordde Balthasar deze vraag niet. Anna-Maria keek Henri na. Zou hij het geweten hebben? Hij wist immers alles. Soms verdacht Anna-Maria hem er van dat hij stiekem overal kleine cameraatjes had opgehangen. Ze lachte om haar gedachten. Misschien moet ik het hem vragen, dacht ze.
'Erin..' was het enige wat Kate zei. 'Kate, ik ben zo blij je weer te zien, ik heb je zo gemist,' zei Erin tegen haar jongere zusje. Kate keek vol afschuw naar haar zus. 'Jij hebt José vermoordt. Vermoordt!' Erin keek naar haar zusje. Haar zusje die jaren misbruikt werd door haar broer, net als zijzelf. 'Ik heb je bevrijd van hem,' zei Erin. 'Bevrijd? Je hebt mijn broer vermoordt en bent toen vertrokken!' Erin kreeg niet de kans om nog wat te zeggen, want Kate liet haar mannen Erin pakken. 'Sluit haar maar op, hier komen we later op terug,' mompelde ze tegen de mannen. 'Nee, Kate, dit kun je niet maken!'
'Voel je je wel helemaal lekker, Emilie? Wat denk je dat je ouders hier van vinden. En Clint? En Sandra?' 'Het maakt me niets uit. Als hij de schuld van de moord op die Kitty op zich neemt dan doe ik het.' 'Luister Emilie, je hebt er niet goed over nagedacht. Als de rest van de familie weet dat jij die man gaat steunen, raak je ons allemaal kwijt. En wat denk je van de pers? Dit wordt het verhaal van het jaar. Rosenberg Comforts zal vertrouwen verliezen en jij als advocate zal ook echt geen punten meer scoren.' 'Het kan me niets schelen wat jullie denken of wat de familie denkt. Ik kan er niet tegen dat ik verdachte ben in deze zaak.' 'Emilie, er zijn honderden andere manieren waarop we die freak kunnen omkopen en als het niet lukt kun jij ons altijd nog beschermen. Met jouw juridische kennis zul je altijd wel een manier vinden om niet veroordeeld te worden.'
'Hé sis, kom binnen,' zei Floris enthousiast tegen Sandra. 'Ik heb al een aantal fantastische ideeën,' zei Floris terwijl hij de deur naar zijn huiskamer open gooide. 'Jij ook? Of kom je niet voor een brainstormsessie?' 'David wil niet dat ik het doe,' zei Sandra teleurgesteld toen ze voorzichtig op de stoel aan tafel ging zitten. 'Niet? Dat komt vast door het financiële plaatje, maar ik weet zeker dat het goed komt. De evenementenwereld is onze wereld, Sandra, hier horen wij thuis. Dit kan niet misgaan.' 'Nee, hij wil het niet omdat ik zwanger ben. Hij is bang dat.. dat..' 'Dat jullie het kindje weer verliezen?' zei Floris. Sandra knikte. 'Luister, zus, wij beginnen aan dit project. Zo lang jij je nog goed voelt doe je mee. Totdat je bevallen bent van mijn stoere neefje of van mijn ontzettend lieve nichtje regel ik alle zaken die bij het opstarten van dit bedrijf komen kijken. Het enige wat jij doet is de gesprekken met de klanten.' Sandra dacht na. Dit klonk goed. 'Ik kan dit niet zonder jou, hoor,' zei Floris, terwijl hij zijn ogen probeerde te veranderen in droevige puppy oogjes.