Aflevering 30
'De catering!' roept Cindy opeens uit het niets. Linda lacht. 'Mam, doe even rustig,' zegt ze. 'Maar we moeten de catering nog bevestigen!' zegt Cindy ongerust. 'Dat heeft Robert gedaan,' zegt Linda. Cindy slaakt een zucht van opluchting en even kan er een glimlach af. 'Hij staat je prachtig,' zegt Anna-Maria die op dat moment de ritssluiting aan de achterkant sluit. Linda trekt de jurk nog wat recht en Cindy gaat voor de spiegel staan. 'Beeldschoon,' zegt Anna-Maria en ze omhelst haar dochter.
'Kom op nou, San,' zegt David tegen Sandra die nog steeds op bed ligt. 'Ik voel me zo misselijk,' antwoordt ze, 'ik kan zo niet naar de bruiloft.' David voelt aan haar voorhoofd. 'Je hebt in ieder geval geen koorts,' antwoordt hij. 'Dit had je gisterochtend ook al, misschien moeten we een dokter bellen.' Ineens gaan Sandra's ogen wijd open. 'Zou het?' vraagt ze hardop. 'Zou wat?' Opeens snapt David wat ze bedoeld. Sandra denkt dat ze zwanger is. 'Sandra, we kunnen niet zwanger worden, dat weet je. Laten we onszelf een teleurstelling sparen.' Sandra knikt. 'Dat klopt, maar ik.. ik wil toch de laatste zwangerschapstest die nog in de kast ligt proberen.' David zucht. Zou ze dan ooit nog luisteren?
'Henri, kan ik de telefoon even gebruiken?' vraagt Sophie aan de butler. 'Natuurlijk, mevrouw,' antwoordt hij vriendelijk, 'de telefoon hangt in de woonkamer.' Sophie loopt naar de woonkamer en draait James' nummer. 'Met James,' hoort ze aan de andere kant van de lijn. 'James, met mij,' antwoordt ze. 'We gaan vanmiddag samen naar de bruiloft, ok?' 'Natuurlijk,' antwoordt James met een blije toon in zijn stem. 'Verwacht er niet teveel van, na de bruiloft hoef ik je nooit meer te zien.' Sophie hangt de telefoon op.
Emilie pakt de fles die ze de vorige avond al aangebroken had. Ze zet de fles aan haar lip en laat een grote scheut wijn haar mond in vloeien. 'Leuk, hoor, de bruiloft van je bemoeizuchtige zus. De bruiloft van een rotwijf en haar geweldige leventje. Dat kind zeurt te veel en daar zal ze voor boeten,' zegt ze hardop met een valse ondertoon.
'We moeten wachten,' zegt Sandra tegen haar man. 'Nog ongeveer een minuut volgens mij.' Ze kijkt op de bijsluiter van de zwangerschapstest. Na zo vaak proberen zou je denken dat ze het zwangerschap testen wel onder de knie heeft, maar niets is minder waar. 'De minuut is voorbij,' zegt David voorzichtig. 'Hoe kunnen we zien of je zwanger bent?' 'Dan geeft het twee streepjes aan, als er één streepje in staat dan..' zegt Sandra, 'dan ben ik weer niet zwanger.' Ze kijkt op de test en opeens stromen de tranen over haar gezicht. 'Het geeft niet, lieverd,' zegt David en hij slaat een arm om zijn vrouw heen, 'dit wisten we al.' 'Kijk dan!' zegt Sandra en David kijkt op de test. Twee streepjes. 'Je.. je.. bent zwanger?' vraagt hij verbaasd. 'Ik ben zwanger!'
'Kom je eten, Cindy?' vraagt Anna-Maria die samen met Linda al klaar staat om naar de keuken te gaan. 'Ik.. ik moet nog even wat doen,' antwoordt ze, 'beginnen jullie maar vast.' Cindy kijkt in de spiegel naar haarzelf. 'Beeldschoon,' hoort ze haar moeder nog zo zeggen. Dat zei ze de eerste keer dat Cindy trouwde ook. Toen was alles misschien wel veel beter, toen was ook haar zus er nog, Roxeanne. Ze pakt haar mobiel die ze even op de kast had gelegd en zoekt tussen haar contacten naar Roxeanne. Ze kiest 'bellen.' De telefoon gaat een aantal keer over. Na vijf keer heeft ze nog steeds niemand aan de lijn, tot opeens.. 'Met Roxeanne!' zegt iemand aan de andere kant van de lijn opgwekt. Cindy durft eerst niets te zegen. 'Hallo?' hoort ze Roxeanne zeggen. 'Ha.. Hallo, met mij, met je zus,' antwoordt ze. 'Cindy?' vraagt Roxeanne verbaasd. 'Ja,' antwoordt Cindy, 'ik.. ik..' 'Je belt voor je bruiloft,' zegt Roxeanne, 'ik heb de uitnodiging, maar ik kom niet. Ik vind het zo erg dat ik er niet bij kan zijn, maar jullie als familie hebben mij te veel pijn gedaan.' Er loopt een traan over Cindy's wang. 'Het spijt me zo,' zegt ze huilend. 'Hé, Cindy,' probeert Roxeanne haar gerust te stellen, 'ik weet dat je niet veel kon doen. Papa had nou eenmaal in zijn hoofd dat hij Raphaël niet mocht en bij me weg moest hebben, maar..' Nu hoort Cindy dat ook Roxeanne huilt. 'Ik had iets meer hulp van jullie verwacht, meer hulp van jou, Cin. Ik ben er altijd voor je geweest en op dat moment voelde ik me in de steek gelaten.'
'Ik wist toch niet wat ik moest doen?' vraagt Cindy. 'Ik weet dat je het zwaar vond, maar voor mij was het veel zwaarder. Ik laat dit het liefst ook achter me, maar ik kan niet iedereen van onze familie weer aankijken. Alsjeblieft kom mij een keer opzoeken. Dan kan mijn zoon ook eindelijk zijn tante ontmoeten.' Nog meer tranen vloeien over het gezicht van Cindy. 'Je hebt een zoon? Ik wil jullie zo graag zien. Na de bruiloft kom ik je opzoeken, ik kom zo snel mogelijk.' 'Dankjewel, Cindy,' antwoordt haar zus, 'ik wens je de mooiste bruiloft van je leven en weet dat ik aan je denk. Ik hou van je, zus.' 'Ik ook van jou,' zegt Cindy en tegelijk hangen ze de telefoon op.
Een paar uur later loopt de prachtige zaal al vol. Emilie staat zenuwachtig te kijken. 'Wat is er aan de hand,' vraagt Clint. 'Ik dacht dat jij niet uitgenodigd was?' vraagt Emilie aan haar broer. 'Cindy heeft zich bedacht, het was gewoon een misverstand. Maar is er iets met je?' vraagt hij terwijl hij zijn tweelingzus bezorgd aankijkt. 'Euh.. nee. Ik moet euh..,' zegt Emilie, 'ik moet even wat uit mijn auto pakken.' Clint knikt naar haar. 'Ok, maar wees wel snel terug, ze willen zo beginnen.' Emilie momelt onverstaanbaar iets terug en loopt de zaal uit.
'Is iedereen er?' vraagt Anna-Maria een kwartier later voor de vierde keer. 'Alleen Emilie nog niet volgens mij,' antwoordt Clint, 'ze moest nog wat uit haar auto pakken.' 'Maar ze is al een kwartier weg toch?' vraagt Anna-Maria verbaasd. 'We moeten gewoon beginnen, dan moet Emilie maar iets missen.' Ze gaat zitten en knikt vriendelijk naar de wethouder die door heeft dat hij mag beginnen.
De muziek begint te spelen en de bruid komt binnen met haar vader. Samen lopen ze tussen de genodigden door naar het altaar, naar Cindy's aanstaande.
Emilie zoekt onder de passagiersstoel. 'Hè waar is dat ding vraagt ze geïrriteerd. Ze gooit de deur dicht en opent de achterdeur van de auto en zoekt verder.
'Wat ga je doen, Rosa?' vraagt Clint aan zijn vrouw die opeens voorzichtig opstaat. 'Ik moet even weg,' fluistert ze. 'Waarheen?' 'Ik moet even iets afhandelen, ik ben zo snel mogelijk terug?' 'Iets afhandelen?' vraagt Clint verbaasd, maar zijn vrouw antwoordt niet en loopt voorzichtig de zaal uit.
De voordeur van het gebouw gaat langzaam open en er glipt iemand naar binnen. In de hand van de persoon verbergt zich een donker, metalen voorwerp. Een geweer. De persoon kijkt op de wegwijzer. 'De zaal van Berdonique,' staat er op aangegeven met daaronder de namen van Robert en Cindy. Opeens klapt er een andere deur open. Het is een ober, snel verschuilt de persoon zich achter een plant.
'Ik wens jullie veel geluk in de toekomst en ik weet zeker dat het helemaal goed gaat komen met jullie. Ik heb er vertrouwen in,' zegt Anneke, de moeder van Laura. Ze beloofde al weken dat ze een mooie speech zou houden op de bruiloft. Ze beschouwt Cindy al jaren als een hele goede vriendin, ze maakten het zelfde mee en kunnen ook goed met elkaar opschieten. Vele genodigden moesten dus ook een traantje wegpikken bij de mooie speech van haar.
De persoon hoort zijn eigen voetstappen erg duidelijk door de gangen. Opeens klinkt er applaus. 'Dankjewel, mevrouw Sanders,' zegt iemand die duidelijk in de zaal tegenover hem is, 'bedankt voor de prachtige speech. Als het bruidspaar nu wil gaan staan en elkaars linkerhand wil vasthouden zal ik ze in de echt verbinden. Daar moest het zijn, denkt de persoon en voor de zekerheid wordt het geweer gecontroleerd.
'Robert Saksenberg, neem jij Cindy Maria Rosenberg tot je wettige echtgenote en zul je haar steunen in goede en in slechte dagen, in rijkdom en armoede, in gezondheid en ziekte tot de dood jullie scheidt?' zegt de wethouder. 'Ja,' is het antwoord van Robert. 'Cindy Maria Rosenberg, neem jij Robert Saksenberg tot je wettige echtgenoot en zul je hem steunen in goede en in slechte dagen, in rijkdom en armoede, in gezondheid en armoede tot de dood jullie scheidt?'
Op dat moment vliegt de deur van de zaal open. Iedereen kijkt geschokt naar de deuropening. Een geweer wordt opgelicht en op Robert gericht, een harde knal klinkt door de zaal gevolgd door een hoop geschreeuw en gegil.