Aflevering 2
Anna-Maria ging rustig aan de tafel in de eetkamer zitten. ‘Wil je ook wat thee, lieverd?’ vroeg ze aan haar kleindochter. ‘Graag,’ antwoordde ze zachtjes. ‘Kun je ons een kop thee brengen, Henri, en zou je Balthasar willen zeggen dat we terug zijn?’ ‘Natuurlijk,’ antwoordde hij vriendelijk. Anna-Maria keek bezorgd naar Linda. ‘Als ik iets voor je kan doen, moet je het echt zeggen, Linda,’ zei ze, ‘ik, en je opa ook, zullen er altijd voor je zijn, ja?’ Linda knikte met een kleine glimlach op haar gezicht. ‘Dag Linda, Anna-Maria,’ hoorden ze ineens. Balthasar kwam de eetkamer binnen. ‘Al wat van Richard en Erin gehoord?’ vroeg Anna-Maria. ‘Ze zijn aangekomen in Spanje, dichtbij Erins oude woonplaats,’ zei Balthasar. ‘Hoe was het? Bij je moeder?’ vroeg Balthasar aan Linda. ‘Mam is er niet meer,’ antwoordde ze. Balthasar kreeg een treurige blik op zijn gezicht. ‘Ze had gelijk, natuurlijk had ze gelijk, haar moeder was niet meer, zijn dochter ook niet meer en zij zou een leegte achterlaten die niemand ooit op zou kunnen vullen.’ De bel ging. ‘Mevrouw Rosenberg, wat een verassing,’ hoorden ze Henri enkele seconden later zeggen.
‘Je moet rusten, Sandra,’ zei David bezorgd tegen zijn vrouw. ‘Stress is niet goed voor de baby.’ Sandra liep te ijsberen door de kamer. ‘Ik kan niet rustig zijn. Ik moet de deur uit.’ David zuchtte. ‘David, als ik hier op de bank lig denk ik de hele dag alleen aan Cindy. Aan hoe het gebeurde. Aan Linda en Ramon. Hoe erg het voor hen is, ze zijn niet alleen hun moeder kwijt, hun vader is er ook niet meer, hè?’
‘Daar heb je hem wel!’ zei Robert enthousiast toen Ramon bij hem in de auto stapte. ‘Het duurde een eeuwigheid, ik dacht dat je nooit zou komen.’ Ramon probeerde er een glimlachje uit te persen. ‘Is er wat, jongen?’ vroeg Robert terwijl ze wegreden van het schoolgebouw. Ramon schudde zijn hoofd. ‘Kom op, Ramon, ik zie het in je ogen. Je zit ergens mee.’ Even was het stil. ‘Ben ik een wees?’ vroeg Ramon. ‘Een wees? Hoe bedoel je?’ vroeg Robert verbaasd. ‘Nou, op school hadden we het over weeskinderen, dat zijn kinderen zonder ouders, en nu papa en mama allebei..’ ‘Jij bent geen wees,’ zei Robert snel, ‘je hebt mij en zo lang je mij hebt mag jij jezelf geen wees noemen, ok?’ Ramon lachte trots naar zijn stiefvader.
‘Deze zaak is al zo goed als gewonnen,’ zei Emilie tegen haarzelf. ‘Onder een stapel papier haalde ze een uitgeprinte foto.’ De foto van Ben, de man die haar zus vermoordde op de dag van haar bruiloft. ‘Klootzak,’ zei ze hardop. Ben had een oogje op Cindy en stak dat niet onder stoelen of banken. Dat had Emilie al eens van Sophie gehoord. Cindy had Sophie verteld over een enge klant van haar die maar wat graag wou dat Cindy de verloving zou verbreken. Cindy nam het niet echt serieus.. Had ze dat maar wel gedaan, dacht Emilie bij haarzelf. Cindy voelde zich altijd veilig bij Your-Date, daar had ze altijd Kitty nog, maar Kitty was ook niet meer.. Emilie keek op. Bij Kitty voelde Cindy zich veilig, Kitty zat Ben in de weg. Een gewonnen zaak en een dader voor het ongeluk met Kitty, iedereen zal hem verdenken en nooit komt iemand er achter dat ik het ongeluk veroorzaakte, dacht Emilie bij haarzelf en ze nam een grote scheut wijn uit de fles die op haar bureau stond.
De deur naar de eetkamer, waar Balthasar, Anna-Maria en Linda zaten werd geopend. ‘Komt u mee,’ zei Henri tegen de gast en na Henri kwam zij binnen. Er viel een stilte, een ongemakkelijke stilte tot Anna-Maria deze doorbrak. ‘Roxeanne?’ zei ze verbaasd.
Aflevering 3
‘Roxeanne,’ zei Anna-Maria verbaasd. ‘Pap, mam,’ begon Roxeanne wat ongemakkelijk. ‘Wat brengt jou hier?’ vroeg Anna-Maria. ‘Ik kom eigenlijk alleen even kijken bij Cindy, bij haar graf dan en kijken hoe het met Robert, Linda en Ramon gaat. En met jullie, voor jullie zal het ook niet makkelijk zijn,’ voegde ze er snel aan toe. Ze stapte op Linda af en omhelste haar. ‘Lang niet gezien, meid,’ zei ze. ‘Veel sterkte met het verlies van je moeder.’ ‘Dankjewel, tante Roxeanne,’ antwoordde ze. ‘Dan denk ik dat het nu tijd is om weer te gaan,’ zei Roxeanne en draaide zich om om weg te lopen. ‘Wacht,’ zei Anna-Maria toen vlug.
Boos stapte Rosa de woonkamer binnen waar Clint net in een boek aan het lezen was. ‘Waarom neem jij in godsnaam je telefoon niet op, Clint?’ zei ze boos. ‘Ik heb een uur gewacht op de wegenwacht, de auto is naar een garage gesleept en ik ben in een walgelijke, oude pick-up ingestapt om thuis te komen.’ ‘Mijn telefoon ligt nog op de zaak,’ antwoordde Clint kalm. Rosa’s gezicht vertrok en even kreeg ze geen woorden over haar lippen. ‘Ben ik soms lucht voor je?’ vroeg ze opeens woedend. ‘IK HAD AUTOPECH. JIJ HEBT MIJ LATEN STAAN. MIJN AUTO STAAT IN EEN GARAGE.’ ‘Rustig, Roos,’ antwoordde Clint die zijn boek in de kast zette. ‘Zo erg is het toch niet? Leg eens rustig uit wat er aan de hand was met de auto.’ ‘Er kwam opeens rook onder de motorkap uit en..’ ‘En jij weet niet hoe je een motorkap open doet om te kijken wat er aan de hand is?’ vroeg Clint. ‘Ben je soms gek? Dat ding had in de fik kunnen staan, Clint, ik heb gister manicure gehad, dan ga ik toch zeker niet met m’n handen onder zo’n motorkap staan wroeten?!’ Clint keek haar aan zonder iets te zeggen, waardoor Rosa’s hoofd nog roder werd van woede. ‘Jij probeert toch niet te zeggen dat ik wel vaker onder een motorkap heb lopen peuteren? Als je maar heel goed weet dat ik niets met het ongeluk van Robert te maken had, die psychopaat die je zus heeft afgeknald, die moet je hebben, ja?’ De serieuze blik van Clint veranderde in een treurige blik. Hij was zijn zus kwijt en daar herinnerde zijn vrouw zich met deze nare opmerking weer aan. ‘Clint, zo bedoelde ik het niet, dat gebeurt gewoon als je me kwaad..’ ‘Laat maar,’ antwoordde hij zachtjes.
Floris stapte het gebouw binnen waar Cindy en Kitty ooit met de scepter zwaaiden. Your-Date, een datingbureau wat vol in bloei was, net als Cindy. Cindy en Kitty hadden het groot gemaakt, ze hadden een groeiend klantenbestand en aardig wat successen op hun naam staan totdat ze allebei vlak na elkaar overleden. Een paar weken waren voorbij gegaan en daar stond Floris dan in zijn eentje. Klaar om Your-Date weer op te starten, niet alleen, maar samen met Sandra. Floris en Sandra zouden het blanco klantenbestand weer vullen en het bedrijf weer in de schijnwerpers zetten.
‘Wil je alsjeblieft blijven, Roxeanne?’ vroeg Anna-Maria. ‘Het hoeft niet lang te zijn, maar we moeten dingen uitpraten.’ ‘Waarom nu pas, mam?’ vroeg Roxeanne zachtjes. Balthasar mompelde wat. ‘Wanneer dan? Waarover moesten we het hebben dan? Jij bent vertrokken,’ zei Balthasar. ‘Jij hebt je kansen al helemaal verspeeld, dus jij mag wel met iets heel goeds komen als je wilt dat ik je ooit nog weer gewoon aan kijk.’ Roxeanne stond op het punt van uitbarsten. Wat had ze haar vader een boel te vertellen, te verwijten liever gezegd en nu durfde hij de schuld op haar af te schuiven. Roxeanne bleef gelukkig kalm, ze was immers niet teruggekomen om oude koeien uit de sloot te halen. ‘Ik moet gaan,’ zei Linda opeens. ‘Goed, lieverd,’ antwoordde Anna-Maria, ‘ik en je opa rijden morgen graag met je mee naar de stad, ok?’ ‘Ja, tot morgen,’ antwoordde ze, ‘dag tante Roxeanne,’ voegde ze er nog aan toe en ze verliet de eetkamer. ‘Ik denk dat ik ook maar ga,’ zei Roxeanne toen. ‘Maar ik wil met je praten,’ zei Anna-Maria weer. Roxeanne zuchtte. ‘Ok, morgenvroeg? Voordat je Linda weg brengt?’ Anna-Maria knikte. ‘Dan zie ik je om tien uur in het Royal en laat die zogenaamde vader thuis wil je?’ Balthasar wou reageren , maar Anna-Maria hield hem tegen. ‘Tien uur in het Royal, ik ben er,’ antwoordde ze.
Aflevering 4
Giechelend nam Annicia de druiven die James haar voorhield aan met haar mond. ‘Wil je er ook een broodje met jam bij?’ vroeg James. ‘Nee, dankje, Jamie, ik zit helemaal vol van je lekkernijen,’ lachte Annicia. ‘Morgen,’ zei Michael die de keuken binnen kwam lopen. Hij gaf niet veel aandacht aan zijn vader en zijn vriendin en pakte zijn tas die in de hoek van de kamer lag. ‘Heb je haast, Michael?’ vroeg James aan zijn zoon. ‘Ja, en daarom ben ik nu ook weg,’ zei hij. ‘Als je zo’n haast heb kan ik je ook brengen,’ zei Annicia. ‘Liever niet,’ antwoordde Michael nors. ‘Ik breng je wel,’ zei James snel. ‘Nee,’ antwoordde hij nors, ‘en wacht vanmiddag niet op me, ik ben bij mama.’ Snel liep Michael de kamer uit. ‘Geef hem wat tijd,’ zei James tegen Annicia toen ze de voordeur dicht hoorden vallen. ‘Zoveel tijd als hij wil,’ giechelde Annicia en ze kuste James op zijn lippen.
Zenuwachtig zat Anna-Maria te wachten in het Royal. Zou Roxeanne wel komen? Misschien had ze zich wel bedacht en zat ze helemaal niet op een gesprek met haar moeder te wachten. ‘Wilt u misschien nog iets te drinken, mevrouw?’ vroeg de ober vriendelijk. ‘Nee, nee, bedankt, ik wacht liever even op mijn dochter.’ ‘Natuurlijk,’ antwoordde de ober. Toen kwam Roxeanne binnen lopen. Anna-Maria werd gelijk enthousiast, ze wilde niets liever dan haar dochter omhelzen, kussen en vertellen hoe erg ze haar gemist had. Maar dat kon ze niet doen, niet na al die jaren dat ze geen contact met elkaar hadden gehad.
Linda en Laura pakten samen Linda’s kleding in een paar grote koffers. ‘Ik wil helemaal niet dat je gaat,’ zei Laura verdrietig. ‘Ik moet gaan, Laura, ik ben ingeloot voor gezondheidszorg, dat is één van mijn grootste dromen.’ ‘Natuurlijk wil ik dat je gaat, maar ik wil gewoon niet dat je gaat,’ herhaalde Laura. ‘Ik wil ook het liefst dat je met me mee gaat naar de grote stad, Lau, maar we kunnen er niets aan veranderen. Maar elk weekend zoeken we elkaar op en in de vakanties ben ik gewoon thuis in Zuiderhaven. We bellen, mailen, smsen elke avond, beloofd.’ Er verscheen een kleine glimlach op Laura’s gezicht. ‘Nou, ok, dan.’ ‘Meiden, opschieten! Je grootouders komen zo, dan moeten we vertrekken!’
Anna-Maria wist niet wat voor houding ze zich aan moest nemen tegenover haar eigen dochter nota bene. Ze stond op en kuste haar dochter drie keer op haar wangen en ging met haar aan de tafel zitten. Het bleef even stil en de twee zaten wat ongemakkelijk tegenover elkaar. 'Ik heb je gemist, Roxeanne,' zei Anna-Maria toen als eerst. 'Ik jullie ook.' 'Waarom ben je terug?' 'Ik ben terug voor Cindy, dan ben ik weer weg.' Anna-Maria baalde. Haar dochter was eindelijk weer terug, weer thuis, maar het was slechts voor even. 'Wou u al wat te drinken, dames?' vroeg de ober die ondertussen bij hun tafel aan was gekomen. 'Voor mij een koffie graag,' zei Anna-Maria en Roxeanne vroeg om hetzelfde. 'Komt het ooit nog weer goed, Roxeanne? Tussen ons? Tussen jou en je vader?' 'Ik heb geen idee, mam,' antwoordde Roxeanne. 'Dat ligt geheel aan jullie, ik heb niets verkeerd gedaan, maar jullie.. Niemand van jullie heeft vader er op aan gesproken over wat hij me aan deed. Hij verbood mij om te houden van de man waar ik het liefst mee wou zijn op aarde, van de man die mij alles kon geven en jullie hebben er niets aan gedaan. Hoe kon je?' 'Roxeanne, ik heb echt alles gedaan om je vader te vertellen hoe belangrijk hij voor jou was, en..' 'Nee, mam! Jij bent het eens met papa, je durft Raphaëls naam nog niet eens uit te spreken.' Opeens klonk het geluid van een telefoon, het was die van Roxeanne. 'Het is Raphaël, ik moet opnemen, misschien is er iets met Keano.' Roxeanne liep het Royal uit en liet Anna-Maria alleen achter. Keano, wie is Keano, dacht ze bij haarzelf. Roxeanne kwam het restaurant weer binnen lopen. 'Ik moet gaan, nu onmiddelijk.' 'Wacht, Roxeanne, je kunt niet zomaar weggaan,' zei Anna-Maria paniekerig. 'En wie is Keano?' Roxeanne draaide zich om. 'Keano is je kleinzoon.' Daarna draaide ze zich weer om en met vlugge stappen liep ze naar buiten.
'Lieverd, hoe is het? Wat ben je vroeg trouwens,' zei Sophie die haar zoon binnen zag komen. 'Goed,' zei hij en hij plofde neer in de bank. Sophie ging achter haar zoon staan. 'Volgens mij gaat het niet zo goed met jou.' Geen antwoord. 'Zeg nou maar wat er aan de hand is, Michael, ik heb het altijd door als er iets niet goed is.' 'Die Annicia maakt me gek, ik zit de hele dag maar tegen dat valse hoofd aan te kijken bij papa. Ze slaapt nu zelfs al bij ons! Vanaf zondag is ze niet eens meer weg geweest!' Sophie's vrolijke humeur veranderde snel. Ook zij vond het niet fijn dat haar ex-man nu al zo'n beetje samen woonde met een andere vrouw. Ze ging naast Michael zitten. 'Wij kunnen hier niets aan veranderen, dit is je vaders beslissing en als hij hier gelukkig van wordt moet hij het zo doen.' 'Maar denkt hij dan niet aan mij? Ik wil daar niet tussen zitten.' 'Dan kom je hier wonen.' 'Maar dat kan toch niet, mam. Moet ik dan bij Chris en Milan op de kamer of zo?' 'Nou.. misschien kunnen we de zolder opknappen, maar zo lang dat nog niet gebeurd is slaap je inderdaad bij Chris en Milan.' Michael mompelde wat en besloot daarna bij zijn moeder te blijven.
Anna-Maria kwam aangereden en ging zo snel als ze kon het huis van Robert binnen. 'Sorry, dat ik laat ben!' riep ze gelijk. 'Geeft niks, we wouden nét vertrekken. Is vader niet mee?' vroeg Robert die gelijk op viel dat Balthasar niet mee gekomen was. 'Nee, helaas. Ach.. hij heeft het zo druk met van alles en nog wat. Wist ik maar waarmee..' zei Anna-Maria. 'Maar ok, laten we gaan!' zei Anna-Maria zo enthousiast als ze kon op dat moment.
Aflevering 5
Roxeanne keek voor haar uit. Haar laatste draaidag van haar eerste, echte, grote film was voorbij. Binnenkort zou ze beroemd worden. Handtekeningen uitdelen. Mensen zouden van haar houden. Het deed haar allemaal niets, ze bleef recht vooruit staren en dacht maar aan één ding. Of eigenlijk één persoon. 'Roxeanne,' hoorde ze ineens een vragende stem. Een man in een gemakkelijke blouse met een jasje erover heen stapte de set op. 'Wat doe je hier nog?' vroeg hij. 'Ik.. ik kijk nog even rond. Hier heb ik de slotscène van mijn eerste film gespeeld, dat is toch mooi,' zei ze met een glimlach, die ze overigen moest dwingen om op haar gezicht te blijven. 'Ik begrijp het als je er even tussenuit wilt, hoor,' zei de regisseur. 'Waarom? Waarom zou ik er tussenuit willen?' vroeg Roxeanne vragend. 'Tegen mij hoef je niet te liegen. Ik weet wat je vorige week te horen hebt gekregen. Ze leek precies op je.' Een traan rolde over Roxeanne's wang. Huilend legde ze haar hoofd op de schouder van de regisseur. 'Dit had ze niet verdiend, Adam! Dit had Cindy niet verdiend!'
Even later kwam Roxeanne thuis. Ze voelde zich verschrikkelijk. Al weken deed ze alsof er niets aan de hand was. Tegen iedereen, behalve tegen haar man, Raphaël. Ze wou haar eerste grote acteerklus niet verpesten en daarom gedraagde ze zich normaal, maar van binnen was ze een wrak. 'Hé, schat,' zei Raphaël toen zijn vrouw de kamer binnen liep. 'Ik heb vandaag vast gezocht voor een appartement in New York. Het is echt moeilijk om er één te vinden die geschikt is voor kinderen en ook nog op de goede locatie ligt, maar ik kreeg een mailtje van de makelaar en..' Raphaël stopte met praten. 'Wat is er, Rox?'
Roxeanne liet zich in de bank zakken. 'Ik weet het niet meer, Raphaël. Ik weet het echt niet meer.' Raphaël kwam naast haar zitten. 'Je weet dat ik je al honderden, nee duizenden keren heb verteld dat ik het goed vind om terug te gaan naar Zuiderhaven. Je hoeft niet per se naar New York of Hollywood om een goede actrice te worden. Sterker nog, ik zou het zelfs heel fijn vinden om met je terug te gaan naar Zuiderhaven.' Roxeanne zei niets. 'Ik heb een idee,' zei Raphaël. 'Als jij nou morgen eens terug naar Zuiderhaven gaat, alleen. Al is het alleen om afscheid van Cindy te nemen. Je gaat langs de begraafplaats en als je het aan durft zoek je je ouders en familie op. Je wilt toch niet dat je de rest van je familie ook nooit meer ziet voordat ze..' Raphaël durfde zijn zin niet af te maken. 'Maar je begrijpt wat ik bedoel, toch? De film is klaar, je hebt even vakantie en hoe kun je die beter opvullen dan terug te keren naar Zuiderhaven? Slechts voor even.' Roxeanne zuchtte en Raphaël zag dat er tranen over haar gezicht biggelden. Hij sloeg een arm om haar heen en zei: 'Ga.'
Aflevering 6
Linda zat in haar nieuwe appartement aan de schaaktafel. Ze pakte de stukken wel, maar ze was niet bezig met het spel. Ze dacht aan Cindy. Aan mama. God, wat mis ik haar.. dacht ze. Wat had het veel betekend voor haar als zij me hierheen kon brengen. Ze had zeker gehuild op de terugweg in de auto, dacht Linda en even kon ze lachen. Zo was haar moeder. Altijd bezorgd, maar ze wou nooit overbezorgd lijken. Hoe zou het met Robert zijn? Zou hij zich alleen voelen? Of zou hij net als mij zo veel mogelijk dingen gaan doen om maar niet aan mama hoeven te denken?
Robert stond tegen de muur. Hij had Ramon net naar bed gebracht. Robert dacht de hele dag aan Cindy. Hij ging wel gewoon weer naar zijn werk, bracht Ramon naar school, deed het huishouden alleen. Allemaal in de hoop dat hij niet alleen maar aan zijn vrouw hoefde te denken, wetende dat het allemaal niets zou helpen. 'Ik zou er alles, echt alles voor over hebben als je hier kon zijn, Cindy,' zei hij hardop en hij kon zijn tranen niet meer bedwingen.
Emilie las haar mailbox door. 'Wat een mailtjes.. wat een gezeur,' zei ze hardop. Ze pakte een fles wijn. Leeg. De tweede was ook leeg. Alsof ze zou sterven als ze niet snel een goede scheut alcohol binnen kreeg pakte ze een derde wijnfles die op haar bureau stond en nam een grote slok. Emilie zat steeds vaker in haar kantoor 's avonds en elke keer volgde ze dezelfde procedure. Laptop opstarten, mailtjes lezen, een fles wijn erbij en dan werken tot er teveel alcohol in zat, maar deze avond dronk Emilie echt te veel..
Linda hoorde de 'ping' van de liftdeur en stond op. Haar huisgenoot was thuis. De enige keer dat ze haar gezien had was de vorige avond toen Robert haar hier afzette. Ze stelden zich voor aan Lisa, want zo heette ze, en toen vertrok ze alweer. 'Hee!' zeiden Linda en Lisa tegelijk tegen elkaar. 'Sorry dat ik gister al zo snel weer weg moest, ik doe een dansopleiding en ik train ook bijna elke avond met mijn dansgroep.' 'Oh, wat leuk!' zei Linda. 'Maar vertel, hoe vind je het appartement?' 'Het is fantastisch,' antwoordde Linda. 'Ik vind het zo mooi, het uitzicht, de ruimte, alles.' 'Gelukkig maar, ik heb namelijk heel veel op moeten ruimen voor je komst,' grapte Lisa. 'Je had misschien al gezien dat we ook nog een derde slaapkamer hebben, maar het is moeilijk om ze te verhuren volgens de huisbaas,' zei Lisa. 'Nou, we zien vanzelf wel of daar nog iemand komt, toch? Maar Lisa, vind je het leuk om me misschien iets van de stad te laten zien?' 'Tuurlijk, ik ken de echte hot spots hier wel. En zeg maar Lizz, zo noemt iedereen hier me,' antwoordde Lizz met een knipoog.
Robert was zo diep in gedachten dat hij het tikken van de hakken in de gang niet hoorde. Pas toen hij zijn naam hoorde keek hij op. 'Roxeanne?' zei hij gelijk vragend. 'Ik vind het zo erg voor je. Voor jullie allemaal,' zei Roxeanne en gelijk begon ze te huilen, net als Robert. Huilend omarmden ze elkaar.
Aflevering 7
'Doei Robert! Daag tante Roxeanne!' riep Ramon en Robert en Roxeanne hoorden de voordeur dichtklappen. 'Bedankt dat ik mocht blijven,' zei Roxeanne terwijl ze een hapje van haar ontbijt nam. 'Geen dank. Ik heb er zelf ook veel aan gehad.' Roxeanne knikte. 'Het is fijn om er met je over te praten. Je vrouw verliezen is niet niets. Zeker als het zo'n topwijf als Cindy was. Hoe zijn Linda en Ramon eronder?' 'Linda houdt zich groot, maar ik betwijfel of het goed met haar gaat. Ik maak me zorgen nu ze hier niet meer woont.' 'Ik begrijp het. Maar ze heeft eerder zo'n periode meegemaakt. Ik denk dat ze het aan kan.' 'Ik hoop het,' zei Robert bezorgd. 'En Ramon?' 'Elke dag verschillend. De ene dag zegt hij niets en zoals vandaag is hij best vrolijk.' 'Jullie zijn een hecht gezin,' zei Roxeanne, 'en dat is wat je nodig hebt in deze tijd.' 'Hoe gaat het met jouw gezin? Mis je Raphaël niet? En kleine Keano?' 'Natuurlijk, ik bel ze elke dag. Het liefst heb ik dat zij ook hier komen, maarja..' 'Dat kan toch? Je kan toch terugkomen naar Zuiderhaven? Of wil hij dat niet?' 'Je moest eens weten. Hij wil het dolgraag, maar ik kan hier na al die tijd toch niet doodleuk weer komen wonen.' Robert keek Roxeanne aan en haalde zijn schouders op. 'Waarom niet?'
Emilie stond op en voelde aan haar hoofd. Ze keek om haar heen. Heb ik nu op de grond geslapen? Ligt het aan de wijn? Nee, dacht ze. Een klein ongelukje, maakte ze haar zelf wijs.
'Richard, eindelijk,' zei Balthasar humeurig. 'Waarom heb je me niet eerder..' 'Het kon niet eerder, Balthasar. We zijn ze op het spoor.' 'Hoe is het met Erin?' 'Goed, maar ik vind het nog steeds geen goede beslissing dat ze mee is. Waarom stuur je in hemelsnaam je dienstmeisje op zo'n gevaarlijke opdracht met mij?' 'Ze wou het zelf en ik denk..' Pang! Pang! Pang! Drie geweerschoten. Van schrik hield Balthasar de telefoon iets van zijn oor af. 'Richard? Richard?!' riep hij door de telefoon. Geen antwoord. 'Richard! Antwoord! Verdomme!' riep Balthasar. 'Wat is daar aan de hand?'
Richard greep naar zijn schouder en strompelde achteruit. Hij struikelde over een steen en viel op de grond. 'Ren, Erin! Ren!' riep hij. Erin negeerde zijn bevel en pakte Richard stevig vast. Ze sleepte hem de bosjes in en was daarmee net op tijd om zich te verschuilen voor de schutters. 'Marcos en Julio,' fluisterde Erin tegen Richard.
'Henri, daar ben je,' zei Balthasar tegen zijn butler die net zijn vrouw een boek bracht. 'Kun je even thee voor ons zetten?' 'Natuurlijk, meneer,' antwoordde Henri en hij vertrok naar binnen. 'Heerlijk weertje, hè?' vroeg Anna-Maria die net op keek uit haar boek. Balthasar mompelde wat. 'Is er iets?' vroeg Anna-Maria? 'Heb je Erin gesproken?' 'Nee, Richard. Er werd geschoten.' 'Wat?!' riep Anna-Maria luid. 'Geschoten? Mijn hemel.'
'Bedankt voor je gastvrijheid, Robert,' zei Roxeanne. 'Geen dank.' Ongemakkelijk stonden Robert en Roxeanne tegenover elkaar. Ze hadden veel aan elkaar gehad deze dag. Een stukje van hun verdriet was deze dag verwerkt. 'Nou, dan ga ik maar..,' zei Roxeanne, 'm'n koffers liggen al in de auto.' Roxeanne stond op het punt om zich om te draaien. 'Wacht,' zei Robert opeens. Roxeanne keek Robert afwachtend aan. 'Blijf. Alsjeblieft, Roxeanne. Blijf in Zuiderhaven.'
Aflevering 8
‘Wat?’ vroeg Roxeanne. Ze begreep dondersgoed wat Robert haar vroeg, maar wat dacht hij nou? ‘Blijf in Zuiderhaven. Of in ieder geval voor even. Ik kan dit niet alleen.’ Roxeanne zuchtte, niet wetende wat ze moest antwoorden. ‘Robert..’ ‘Zeg nou niet gelijk nee.’ ‘Raphaël en ik zitten te denken om hier te komen wonen, maar we hebben het huis nog niet verkocht en ik moet volgende week terug voor de première van m’n film en..’ Robert keek naar beneden. ‘Sorry. Ik kan jou ook niet zomaar vragen om te blijven terwijl je een gezin hebt en een baan.’
‘Dus je moeder is vermoord? Heftig, Lin, dat wist ik niet,’ zei Lizz meelevend. ‘Geeft niets, dat kon je ook niet weten,’ zei Linda. Ze vond het verschrikkelijk om er over te praten dus in haar hoofd zocht ze naar een nieuw onderwerp. ‘En die man, die Ben, is hij opgepakt? Wat voor straf heeft hij?’ ‘Hij zit vast, de rechtszaak is binnenkort, dus..’ ‘Jeetje,’ zei Lizz verbijsterd, ‘dat is niet niks.’ Linda knikte en keek weg. Ze voelde een traan opkomen die uit haar ooghoek probeerde te ontsnappen. ‘Oh nee, Linda, sorry. Sorry, ik moest hier ook helemaal niet op door gaan. Wat stom van me!’
‘Je bent gewoend, Richard. Je kan niet teroeg,’ zei Erin tegen de privé-agent. ‘We zullen toch moeten, je kunt niet alleen,’ antwoordde Richard. Erin keek hem strak aan. ‘Wat? Nee, Erin, je gaat niet alleen.’ ‘Hou me maar eens tegen,’ antwoordde Erin, ‘vanavond ga ik opnieuw. Mijn zusje moet uit die ellende gehaald worden en daar ga ik persoonlijk voor zorgen.’
‘Daag,’ zei Sandra terwijl ze de klant uitzwaaide. Floris kwam uit de kantine en gaf haar een high five. ‘Goed gedaan, zussie. Ze was helemaal tevreden, niet waar?’ ‘Ja, ze zei dat ze gelukkig was. En dat hebben wij gewoon gedaan!’ Floris glimlachte. Zijn oog viel weer op de foto van Cindy en Kitty. Hij probeerde er telkens niet naar te kijken, maar toch trok het schilderij elke keer zijn blik. ‘Ik mis d’r,’ zei Floris. ‘Ik ook,’ zei Sandra zachtjes. ‘Maar ik heb wel het gevoel dat we iets goeds voor haar doen nu. We zetten haar bedrijf weer rechtop.’ Even was het stil.
‘Maar is dit wat je echt wil, Sandra? Is dit wat wij echt willen?’ ‘Nouja, het is niet verkeerd toch?’ ‘Zeker niet, maar willen we dit? Ik denk het namelijk niet. Het is leuk om te doen, en we kunnen het goed, maar wij zijn toch veel meer uitdaging nodig?’ ‘Waar dacht je dan aan?’ vroeg Sandra. ‘Op Europees niveau gaan? Op wereldniveau dit kleine bedrijfje gaan leiden? Dat kunnen wij toch niet, zo goed zijn we ook weer niet.’ ‘Dat klopt, maar er is iets waar wij wel heel goed in zijn.’ ‘Oh..?’ ‘Weet je nog dat tuinfeest bij pa en ma?’ ‘Van een paar jaar geleden?’ ‘Dat hadden wij georganiseerd, ja,’ zei Sandra die langzaam door kreeg dat Floris een nieuwe weg in wou slaan. ‘En het was perfect, toch? Met de hele familie, zelfs oom Adriaan vond het geweldig.’ ‘En die vind niets geweldig..’ zei Sandra die Floris’ punt nu begreep. ‘Een evenementenbureau dus..’ zei ze zachtjes terwijl Floris zag dat ze er serieus over na dacht.
‘Ik blijf. Nog een paar dagen, niet te lang,’ zei Roxeanne. Robert lachte opgelucht. ‘Dankjewel, Roxeanne, dat betekent erg veel voor me.’ ‘Ik weet niet of Raphaël het leuk gaat vinden en ik moet zorgen dat ik op tijd terug ga voor de première en..’ ‘Dat regelen we. Het komt goed,’ zei Robert blij.
Erin herlaadde het vuurwapen van Richard. ‘Dit is geen slimme actie, jonge dame,’ zei Richard. ‘Ik beloof Balthasar om jou te helpen en ik kom straks terug zonder zijn dienstmeisje en zonder haar zusje, maarja dat is jouw keuze.’ ‘Ik kom wel terug, mijn zoesje ook. Als jij niet oppast ben jij degene die straks niet terug komt, jonge dame,’ antwoordde Erin. Richard lachte luid, voor even dan, want hij voelde de pijn waar de kogel in zijn schouder had gezeten bij bijna elke beweging. ‘Weet je, meisje, ik had nooit zo veel pit van jou verwacht toen ik je elke keer bij de familie Rosenberg met een dienblaadje en een kopje thee rond zag lopen.’ Erin lachte trots maar liet het niet merken. ‘Ik ga er maar eens op uit. Tot straks,’ zei Erin terwijl ze het geweer in de holster om haar been zette en de deur uit liep.